Makeup

De meiden krijgen nieuwe makeup. Een groter plezier kun je ze bijna niet doen. Nagellak, lipgloss, poederdoosjes en nog allerlei items waar ik de officiële naam niet van ken, vinden ze geweldig, zeker als je het ook nog eens in een klein etuitje kunt bewaren. Zodra Lieke gaat makeuppen met de meiden, creëer ik een veilig afstand. Voor je het weet ben je deel van het feest.

Thuis is alles nog gemakkelijk. Meiden, jullie mogen ieder een nagellakje uitzoeken. Gejuich. Handen in de lucht. Springen. Zélf jassen en schoenen halen (het kan dus toch). Het belooft een mooie ochtend te worden.

Eenmaal in de Etos is alles anders.

Bente is er zo uit. Die kiest in 3,2 seconden een mooie paarse nagellak en loopt er trots mee door de winkel, het potje stevig in haar handen geklemd. Nu Noor.

“Noor, wat vind jij een mooie kleur?”

“Uhm, allemaal! Rood, paars, roze, geel, blauw groen, met glitters…”

“Vind je ze allemaal even mooi?”

“Behalve die witte.”

“Ja, wit is niks. Blauw is misschien wel mooi.”

Noor pakt de blauwe nagellak, bekijkt hem kritisch, maar geeft hem terug.

“Nee. Andere. Die groene.”

We pakken de groene nagellak. Ook die wordt nauwgezet bestudeerd.

“Nee. Toch een andere. Ik kan niet kiezen…”

En zo passeren alle kleuren de revue. Dan denk je misschien: écht allemaal? Dat zal toch niet? Jawel. Állemaal. Lichtblauw, iets minder lichtblauw, blauw, een beetje donkerblauw, donkerderblauw, donkerblauw, heeldonkerblauw. Maal twee miljoen andere kleuren (als het er niet meer zijn).

“Noor, we gaan er nú een kiezen. En als je het lastig vindt, komen we de volgende keer terug. Welke kies je?”

Ook Lieke doet een nieuwe poging.

“Noor, ik weet iets! We hebben geen rode nagellak meer. Weet je nog? Dat de rode nagellak de vorige keer op is gegaan? Misschien kun je een nieuwe rode kopen.”

“Nee, toch een andere.”

“Oranje misschien? Ook een heel mooie kleur.”

“Hmmm… Nee.”

“We hebben thuis nog grijs, blauw, roze, lichtroze… Die hoef je niet te kiezen dus. Die vallen af.”

Noor pakt een lichtroze nagellak.

“Deze!”

We zijn er. Ok, die pakken we. En nu zoef! Naar de kassa!

“Nee, wacht! Toch niet!”

Onze zuchten zijn tot voor in de winkel te horen.

“Ik kan niet kiezen… Alles is mooi. Oohhhh, wat moet ik nou doen…”

We proberen nog van alles. Dat dit niet de laatste nagellak is die ze in haar leven mag uitzoeken, dat er nog een volgende keer komt, dat we een regenboog na kunnen maken, dat we ook de kleurtjes van Bente kunnen gebruiken… Als Noor om de hoek nóg een schap met gekleurde flesjes ziet, worden we bijna gek. Afgelopen parkeermeters, veel te late boterhammen, een onafgewerkte boodschappenlijst, ineens weegt alles loodzwaar.

“Nou, kom op! We kiezen nu, anders duurt het veel te lang. Welke wordt het?!”

Beginnersfout.

Noor kijkt sip voor zich uit. Geen nagellak is geen optie.

“Papa, til me nog één keer op. Nu weet ik het!”

En weer zwalken we van roze naar paars, van grijs naar glittergroen en van omarood naar gothiczwart. Dan, net als je écht gaat geloven dat je in een verborgen camerashow beland bent, is de keuze bepaald. Geel! Natuurlijk! Geel van de zon, van een warm besluit, van vrolijkheid en plezier! Geel is de kleur. Daar gaan we.

“Papa?”

“Ja, Bente?”

“Ik wil geen nagellak. Ik wil lippenstift.”