Beer

Noor kijkt om zich heen. Jas aan, rugzak op haar rug en beer in haar hand. De eerste twee gaan mee naar school, de laatste niet.

“Papa, ik leg Beer vandaag op de bank. Kan hij lekker uitrusten en even slapen. Neem jij hem mee als je mij komt ophalen?”

Ik knik, terwijl ik mijn kleine meisje bewonder. Want Beer is niet zomaar iemand. Noor en Beer zijn al onafscheidelijk vanaf Noors geboorte, in maart 2013. Geen enkele andere knuffel heeft ook maar bij benadering de status van Beer. En nu worden ze iedere dag gescheiden, want Noor is een echte officiële basisschoolkleuter. En op school zijn regels regels.

Vóór de zomervakantie kneep de juf van groep 1 nog een oogje toe. Smokkelden we Beer mee en bleef hij in Noors rugzak aan de kapstok hangen. De BSO-juf vertelde me eens dat Noor soms Beers kopje uit de rits liet steken en dan, als ze even aan de aandacht kon ontsnappen, tegen haar rugzak aan ging staan duimen, Beers vertrouwde oortje tussen haar vingers.

Sinds een paar weken zoekt Noor iedere ochtend een fijn plekje om Beer neer te zetten (of te leggen) en huppelt ze met lege handen naar school, in de wetenschap dat ik goed voor hem zorg en hem na schooltijd in mijn binnenzak meeneem. Zo zijn ze lekker snel weer bij elkaar. Het is niet altijd even gemakkelijk, maar het gaat wonderlijk goed.

Als ik haar ophaal, graait ze Beer meteen uit mijn jaszak. Tegelijk duwt ze hem even resoluut terug in mijn handen als er een stoere jongen uit groep 2 ‘Hoi Noor’ zegt. Beer is lief, maar Beer is langzaam maar zeker niet meer zo cool als vroeger. In ieder geval op school niet.

(De tekst gaat verder onder de foto’s)

Ik vind het aandoenlijk om te zien hoe Noor een weg zoekt, haar eigen weg, waarin ze stukje bij beetje afscheid neemt van de dingen die haar als heerlijk klein eigenwijs peutertje zo kenmerkten. Ze wordt groot. Beer is vaak nog een echte steun en toeverlaat, maar ze realiseert zich ook hartstikke goed dat op school andere regels gelden, grotekindjesregels.

Toch hoeft Beer zich geen zorgen te maken. Zijn positie verandert, maar zijn status blijft onaangetast. Er komt een dag, over heel veel jaren, dat hij ineens opduikt uit een kartonnen doos, tussen de eerste schoentjes, rompertjes en speeltjes. Dat we het stof uit zijn doffe oogjes wrijven en hem weer eens met een fantasiestem laten praten, net als vroeger. Eventjes, alsof de tijd gewoon heeft stilgestaan.

Gelukkig is het zo ver nog niet. Noor is nog klein en beer groot, niet andersom. En hoewel ik bepaald niet uitkijk naar het kartonnen doosmoment, is het wel een geruststellende gedachte. Beer gaat nooit verloren.