Ziekenhuis

“Mag ik zelf met de lift naar beneden?”

Noor kijkt me hoopvol aan. We zijn in het ziekenhuis, waar oma herstelt van een liesbreuk. En hoewel je op de gladde gangen heerlijk kan glijden en er in de huiskamerhoek speelgoed staat, is er natuurlijk veel meer te beleven. De lift is dé sleutel tot een spannende ontdekkingsreis.

We zijn al meerdere keren op en neer gegaan en Noor en Bente kennen het kamernummer, dus waarom ook niet?

“Dat is goed. Je weet nog waar de lift is, toch? Als je op het pijltje ‘naar beneden’ drukt, stopt er vanzelf een lift. En dan druk je op de nul. Dan kom je in de hal met de winkeltjes. Gaat dat lukken? En kom je daarna weer naar boven?”

Noor knikt en wandelt kordaat de kamer uit. Bente kiest ervoor om boven te blijven en met oma te kletsen. Laat Noor het eerst maar eens bewijzen, zie je haar bijna denken. Zelf vind ik het even stoer als spannend: mijn 6-jarige meisje alleen op pad in het grote ziekenhuis. De gesprekjes op de kamer voer ik even op de automatische piloot, want in gedachten leg ik meerdere keren de route af naar de lift en naar beneden. Er kan toch niets misgaan?

Na een minuut of vijf ga ik toch maar even kijken. Bij de lift is niemand, op zich klopt dat. Dan naar beneden. Ik wandel langs de ballonnenshop, de speelgoedwinkel en de bloemenzaak. Geen Noor. Ze is vast naar het restaurant gegaan, waar ze eerder al met het meisje met het roze haar, dat de pizza’s bakt, heeft staan kletsen.

Ook in het restaurant geen Noor. In versnelde pas loop ik naar het koffietentje bij de entree, maar van een afstand zie ik dat ze daar evenmin is. En de toiletten: check. Ook al niet.

Wat kan er gebeurd zijn? Ineens weet ik het. Noor heeft op de nul gedrukt, de lift stopte onderweg op een andere verdieping en Noor is daar uitgestapt. In gedachten zie ik haar over een onbekende afdeling dwalen, zich afvragend waar de speelgoedwinkel gebleven is. Ik loop snel terug naar de lift en druk de nummers 1, 2, 4, 5 en 6 in (etage 3 is niet bereikbaar voor gasten, vertelt een medewerkster).

Verdieping 1: geen Noor. Snel de deuren dicht en verder.

Verdieping 2: geen Noor.  

Verdieping 4: geen Noor. Of wacht!

“We gaan gewoon eens beneden kijken”, hoor ik een stem zeggen en meteen daarna verschijnt een verpleegster, met Noor aan de hand. “Hoi papa”, zegt ze vrij koeltjes. We bedanken de verpleegster en in de lift terug naar boven vertelt Noor haar avontuur. “Ik was uitgestapt, maar ik herkende niets. Ik wist niet waar ik was. Toen heb ik een dokter gezocht en gezegd: ‘Mag ik alstublieft iets vragen?’ Dat mocht. Ik heb gezegd dat ik van mijn papa, van jou dus, zelf naar beneden mocht. Maar dat ik niet meer weet waar het is.”

Opluchting en trots vechten om een plaats. Typisch Noor: ze was onder de indruk (rode wangen krijg je niet zomaar), maar ze wist nog steeds precies wat ze moest doen. En met de manier waarop ze haar verslag verwoordt, laat ze mij ook nog merken dat ze goed heeft nagedacht én beleefd is gebleven.

Op de kamer doet Noor oma verslag. Om vervolgens te vragen of ze nog een ritje met de lift mag maken. Ook dat is Noor ten voeten uit: grenzen verleggen is leuk. Dit keer gaat Bente ook mee. Samen reizen de meiden een paar keer op en neer, vragen ze in een van de shops een spekje voor oma, maken ze een praatje met zuster Moniek (“Jij hebt echt mooie sokken”) en krijgen ze van dokter Jan een raketje. De dame met het roze haar zwaait vanuit het restaurant als we naar de uitgang lopen en Noor en Bente vragen wanneer we weer naar oma gaan.

Level ziekenhuis: uitgespeeld.