Zwemdiploma

“Volgens mij moet ik er nog steeds een beetje aan wennen”, vertelt Noor. Ze is net wakker. The Day After. Gisteren heeft ze haar zwemdiploma gehaald. Eindelijk, vindt Noor zelf, want ze was er wel een beetje klaar mee, met al die verplichte lessen in dat koude, diepe bad.

Exact 75 zwemlessen heeft ze gehad, in anderhalf jaar tijd. Van speelse lessen in het warme water in het begin tot serieuze praktijklessen van anderhalf uur in het wedstrijdbad. Soms met grote tegenzin en een enkel keertje zelfs met een weigering (met een op zichzelf prijzenswaardige volharding). Maar meestal met een grote glimlach, want wie leert, is gelukkig.

“Nu hoef ik nooit meer zwembandjes om als ik ga zwemmen”, stelt Noor trots, met haar diploma in de hand en een nog nadruppelende paardenstaart. Misschien denkt ze op dat moment wel even terug aan de zomervakantie, toen een strenge badmeesteres haar uit het water haalde omdat ze écht niet had kunnen wachten en zonder zwembandjes het trapje was afgedaald.

Dat is verleden tijd. Voortaan is Noor een gediplomeerde waterrat. Die met kleren aan kan zwemmen, weet wat ze moet doen als ze uit een boot valt en zelfs anderen kan redden. Die de o zo verachtelijke achteruitkoprol kan doen, maar die haar hele leven lang nooit meer zal uitvoeren. Die een bescheiden potje waterpolo kan spelen en weet hoe je een perfect bommetje maakt.

Op de zwembadtribune was het natuurlijk snoeiheet en was het vooral een kwestie van uitzitten. Maar ook van genieten, want de aanblik van je kleine meisje dat van die serieuze dingen leert, is heel mooi. Die keurige rugslag, de pijltjeshouding vlak voor een duik, de gesloten beentjes bij de schoolslag…  En als ze aan het einde van een les even een paar minuutjes van de duikplank mochten, was het contrast helemaal groot. Al die piepkleine mensjes die stoer het water in plonzen…

Maar dus. Nu kunnen we voortaan naar het zwembad met nog maar één paar zwembandjes in de tas. Ik denk dat we dat maar gauw eens gaan doen. Misschien wel met de nieuwe duikstaafjes, die ik stiekem op het Sinterklaas-verlanglijstje heb gezet.

En om nog even terug te komen op het begin: niet alleen Noor moet wennen aan haar diploma. Ook ik. Ik kan haar dus zomaar weer een stukje loslaten. Met een gerust hart alleen van de glijbaan laten gaan, zonder angstvallig in de gaten te houden of het goed gaat. Sterker nog, Noor heeft sinds kort meer zwemdiploma’s op zak dan ik, en op haar borstcrawl kan ik alleen maar jaloers zijn. Wie kan wie nou loslaten?