Zijwieltjes (not)

“Denk je dat ik het net zo snel leer als Noor? Denk je dat ik over vijf minuten al kan fietsen? En denk je dat ik ga vallen?” Met haar handjes in haar zij en een blik die het midden houdt tussen hoop en vrees, kijkt Bente me aan. Ik zit gehurkt naast haar fietsje. Ringsleutel 15 lag nog op de plank van de vorige keer; even later liggen op diezelfde plek twee zijwieltjes.

We noteren: poging twee, donderdagmiddag 17 september. Poging één was voor de zomervakantie op de valreep weggestemd (wegens aanhoudende twijfel), maar toen Bente zich steeds meer begon te storen aan het geratel van kunststof op asfalt, was de uitslag unaniem. Dat ik heel misschien een beetje selectief hardhorend geworden was en Bente al fietsend heel wat vragen moest herhalen, heeft die uitslag amper beïnvloed, geloof me. Een klein beetje misschien. Een duwtje in de rug, meer niet.

Dat duwtje in de rug komt vandaag uitstekend van pas. “Je blijft naast me lopen, hè! Niet achter me blijven of stoppen. Náást me lopen. Gaat het pijn doen als ik val?” Ik antwoord zo geruststellend als ik kan, en tegelijk zo eerlijk mogelijk. Alle kindjes die leren fietsen, vallen wel een keer. Maar dat hoort erbij. En hoe vaker je het probeert, des te beter je het leert. Bente bedenkt ter plekke het plan om op het voetbalveld te gaan oefenen, want op het gras land je vast zachter. Dat de pollen en molshopen de lat alleen maar hoger leggen, houd ik voor me: Bente kiest haar eigen weg.

Intussen zijn we een paar dagen verder en Bente is nog steeds niet gevallen. Het meelopen duurde maar een paar honderd meter; opstappen gaat al heel aardig en Bente krijgt de trappers-die-altijd-verkeerd-staan ook steeds beter in de perfecte startpositie. Ze bedient haar bel terwijl ze fietst en haakse bochten neemt ze zonder moeite. We zijn zelfs al op het crossbaantje geweest.

Ook ’s avonds gaan we op pad. Noor vooruit, Bente erachteraan en ten slotte volg ik, half rennend/lopend, links een voetbal en mijn rechterarm houd ik als een soort valbeschermer achter Bentes rug. Volledig overbodig. Bente straalt. Wat zou ze denken? Het is vast een gevoel van euforie, van meetellen, van je wereld verder vergroten, alweer. “Vind je dat ik het goed leer?”, vraagt ze me als we naar huis rijden. En: “Wanneer gaan we weer fietsen? Kun je dan een filmpje maken? En ga je de foto’s goed bewaren, zodat we ze aan iedereen kunnen laten zien?”

Wat kun je toch trots zijn op je kinderen. Meervoud, want Noor stelt zich op als de ideale grote zus. Ze helpt met de eerste meters op het hobbelige gras en als Bente daarna dwars door een voetbalwedstrijd rijdt, maant Noor haar vriendjes tot opletten. “Bente leert fietsen!” roept ze enthousiast en ze gaat in volle sprint achter de fietsende stralende glimlach aan. Wat een prachtige tandem.