Voetballen

Als de bel vijf keer snel achter elkaar gaat, kan dat in ons huishouden twee dingen betekenen. Óf oma Hanny staat voor de deur (vaak bellen = traditie), óf er wil iemand die we niet verwachten héél graag naar binnen. Deze week was optie twee de juiste.

Noor, Bente en ik lagen zowaar voor zevenen op bed (ja ja, wonderen gebeuren), toen de bel ging. En terwijl de echo nog nagalmde, nog een keer. En zo dus vijf of zes keer. Vergezeld van jongensstemmen en gebons. Noor en Bente vlogen overeind.

“Dat zijn jongens uit mijn klas!” Noors grote ogen kijken me aan. “Mag ik nog naar buiten? Toe?” Ze wacht niet op mijn antwoord, trekt een sprint waar Usain Bolt jaloers op zou zijn en rent 2,3 seconden later geheel aangekleed de trap af.

En inderdaad: twee jongens uit Noors klas. Twee van de stoerste zelfs. Of ze mee mag komen voetballen. Of fietsen, of voetbaltikkertje op de fiets, whatever. Vier paar ogen kijken me aan (want ook Bente vindt dit reuze interessant). Ik kijk op mijn horloge: tien voor zeven. Mijn planning was eigenlijk afbouwen, maar: mijn mening is er ook maar één en aangezien ik altijd de belangen van de meiden weeg (vertaald naar hun kleinemensenwereld), ontstaat er een serieuze optie.

Jongen 1 mag tot negen uur buiten blijven (zegt hij). De deadline van jongen 2 is half acht. Dat is goed om te horen. Geen carte blanche dus, maar een door meerdere ouders afgekaderd half uurtje spelen. Nadelen: mijn planning. Voordelen: buitenlucht, spelen met vriendjes, image building, stoere verhalen de volgende dag op het schoolplein en, last but not least, een klein uurtje later gegarandeerd afgepeigerd naar bed.

Wie 5-1 verliest, geeft zich beter gewonnen.

Hoewel: van verlies is natuurlijk geen sprake. De meiden voetballen mee met de jongens (er sluit nog een klasgenoot aan), ze rennen, fietsen, spelen verstoppertje (ja, ik ook, en nee, ik zag die mega fluorescerende mouwen van het Messi-shirtje echt niet achter dat dunne berkje), sjouwen met takken en klimmen in de speeltuin. En als jongen 2 (die van half acht) om 19.32 uur informeert hoe laat het is, kent de avond een volledig natuurlijk en geaccepteerd einde.

Bente, nét volle bak naar de buutvrijboom gesjeesd (als ze een stappenteller had gedragen, was die doorgebrand), laat me haar bonzende hart voelen. En: “Mijn mond, mijn mond! Er zit niets meer in, alles is droog met zonder water!” Thuis (na drie bekers water) praten én genieten we nog even na. “Hét wás té gék!” roept Noor en Bente heeft al nieuwe, verbeterde plannen voor de volgende editie verstoppertje: ze gaat een extra jas of vest meenemen, die ze ergens aan een tak hangt om de zoeker op een dwaalspoor te brengen.

Vóór acht uur liggen de dames in bed en een paar diepe zuchten later slapen ze. Wat kan het leven toch een feestje zijn.