Woedend

De bessen zijn op. De blauwe bessen voor in de kwark. En dat is een serieus probleem.

“Aáááááááááh!”, roept Noor en ze laat haar handen met gevoel voor drama tegen haar heupen vallen.

Het is mijn schuld. Ik beken direct. Ik heb de blauwe bessen niet gekocht, want ik vond ze te duur: vijf euro zoveel voor een bak van 250 gram. Ik ga op de biecht bij mijn dochter.

“Wie?” vraagt ze.

“Niet wie, maar te duur”, antwoord ik.

“Wie-hie!” Mijn antwoord was fout. Blijkbaar. Het is weer zo’n geval: een gesprek met een kind van vijf dat ineens op een andere golflengte denkt en spreekt. Ik doe allang geen moeite meer om het te begrijpen, ik geef gewoon een antwoord. Willekeurig. Een grabbelton.

“Uhm, de blauwe bessen.”

“Nee, wíé-híé!”

“De supermarkt.”

“NEE! PÁ-PÁ! WIE!”

“Vijf euro zoveel, Noor. Kun je het je voorstellen?”

Noor is radeloos. Gelukkig begrijpt mama het. “Papa”, zegt ze en Noors gefronste gezicht ontspant. “Papa heeft de bessen niet gekocht. Hij vond ze te duur.”

Eerlijk: een beetje temperament heb ik altijd heerlijk gevonden. Onze meiden hebben het allebei. Eigenwijs als wat en ook nog licht ontvlambaar. Maar nu Noor net vijf is geworden, is het erger dan ooit.

Woedend kan ze worden. Dat van die bessen is nog maar een sisser. Laatst zette ik het eten op tafel, terwijl Noor nog een vis wilde tekenen. Echt: meer dan dat was het niet. Ik stelde voor om de vis ná het eten te tekenen.

Vijf minuten later hadden we meer decibellen in de huiskamer dan een opstijgende straaljager, ging Noor een andere papa en mama zoeken, moesten we het niet wágen om haar aan te kijken en verscheurde ze “EN DEZE GAAT IN DE PRULLENBAK”-schreeuwend een papieren PSV-kampioensschaal, terwijl de frustratietranen uit haar ogen schoten.

Ongekend.

Het duurde even voordat ze weer benadering toestond. Boven, op het grote bed mocht ik naast haar komen liggen. Waarom wij toch altijd zo boos tegen haar deden, terwijl ze totaal niet wist wat ze verkeerd had gedaan…

Nou ja, het was daarna al snel weer kalm in huis. Dat is in zo’n geval het belangrijkste. We hebben het zelfs nog kunnen uitpraten. Dat er eigenlijk niemand boos was, maar dat alles begonnen was om een tekening. En dat we vast en zeker allemaal een beetje moe waren, het een warme dag was en je soms niet eens weet waarom je ook alweer ineens zo boos werd.

We beloofden elkaar dat we niet meer zomaar dingen kapotscheuren (behalve als er een Ajax-logo op staat, je moet een uitzondering kunnen maken), dat we even diep ademhalen en weer naar beneden gaan.

Zo woedend als kinderen kunnen worden, zo gemakkelijk stappen ze er ook weer overheen. Het lontje bleef kort die avond, maar na een filmpje kijken en een kietelrondje op het grote bed was alles weer goed.

Op naar de volgende ronde.