Hoe een doodnormale zaterdagavond kan transformeren tot een spectaculaire, uiterst lucratieve schattenjacht? Simpel. Luister naar je meiden, erken het kind in jezelf en volg je hart. Dan is alles mogelijk.
Het begint allemaal met de haviksogen van Bente, net na de boodschappen voor het avondeten. In een smalle put in het winkelcentrum ziet Bente een euro glinsteren. Uitdaging: het muntstuk ligt zo’n twintig centimeter onder het deksel en de gaatjes zijn zo smal, dat ik er alleen het topje van mijn pink doorheen krijg. Kansloze missie, zou je zeggen. Die euro ligt daar natuurlijk ook niet voor niets.
Maar goed, uit dat hout zijn we niet gesneden. “We gaan thuis eten en daarna komen we terug”, verzeker ik de meiden. “Mét gereedschap.” Terwijl Noor en Bente een blik onverwachte opwinding opentrekken, ontstaan bij mij de eerste ideeën. Over een smal stuk metaal, met daaraan een van mijn kleine, megasterke magneetjes. Of een priem, een platte schroevendraaier of zo’n tangetje met een lange smalle bek. Kortom: game on. Het gaat nu tussen jou, euro, en ons.
Gewapend met al het bovenstaande springen we een uurtje later de stoep weer op. Niemand heeft ‘onze’ euro gekaapt, dus we gaan aan de slag. Noor met een smal stuk metaal met een magneetrondje eraan (je eerste plan is vaak het beste); Bente met de smalle tang. Want onze hengel, inclusief magneet en euro, kan de draai niet meer maken. Maar laat dat maar aan Bente over: met chirurgische precisie knijpt ze de euro resoluut het daglicht in.
YES!
Maar wacht even… Als er één euro in die lange gootachtige put ligt, is er misschien wel meer te vinden! En ja hoor. Een half uurtje later staat de teller op vijf winkelwagenmuntjes en ruim drie euro. Een enthousiaste toeschouwer onderscheidt ons met een aanmoedigingsprijs van 2 euro en Noor vindt nog een euro in een winkelwagen, waardoor de teller stopt op 6 euro 12.
Tsja. En als je dan eenmaal aan het jagen bent, kun je net zo goed een rondje parkeerautomaten in het centrum doen. Toch? Noor en Bente stuiteren van geluk en spanning. Het is inmiddels tegen achten en dus lekker rustig. We vinden op de meeste parkeerpleinen niets; bij Albert Heijn scoren we wat winkelwagenmuntjes en 50 cent. Bij een volgende parkeerautomaat kijkt Bente alsof ze water ziet branden. Geld! Een muntje van 20 cent. Maar… Hij zit vast!
Het blijkt het werk van een lolbroek, die de munt met dubbelzijdige tape heeft vastgelijmd. En stevig ook! Maar het is geen partij voor onze schroevendraaier en juichend van opwinding breiden de meiden hun schatkist verder uit. “Denk je dat die jongen of meisje die dat geld heeft vastgeplakt, morgen weer komt kijken?”, vraagt Bente zich af. Dat dat zomaar zou kunnen, maakt de triomf alleen maar mooier: niet langer is het verhemelte van de parkeerautomaat het onderkomen van het plakmuntje; zijn nieuwe thuis zijn de spaarvarkens van de meiden. “Wij hebben het beste gereedschap van de wereld!”, juicht Bente.
Op het parkeerterrein aan de Margrietstraat worden we helemaal dronken van geluk. Het klepje van één van de vier automaten zit vast, het gaat niet meer naar binnen of buiten. Maar we zien wél geld liggen! Onze verklaring: door het vastgelopen klepje hebben verschillende parkeerders vandaag vergeefs geprobeerd om hun kleingeld retour te krijgen. Ook hier is onze platte schroevendraaier onze beste vriend. We wrikken behoedzaam en voorzichtig (want zelfs in euforische sferen moet je je zelfbeheersing bewaren, we zijn hier niet om te slopen); na een paar minuutjes horen we een ‘tjak!’ en is de gouden waterval van ons. Vier euro aan kleingeld!
We schuimen nog een paar automaten af, maar ons kapitaal blijft onveranderd. Tegen negenen (zoals gezegd: het is zaterdagavond, mocht je je zorgen maken) rijden we naar huis en op de salontafel maken we de balans op. Negen winkelwagenmuntjes en maar liefst 10,82 euro!
Waarbij we de grootste winst eigenlijk bijna vergeten. Want ik voel nog maar al te goed hoe Noor en Bente me piepend van plezier omhelsden, toen ze begrepen dat we dit echt écht ECHT gingen doen. En terwijl Noors en Bentes gejubel nog lang na-echoot, neemt het prachtige besef bezit van mij: we hebben er weer een. Een ervaring die we van ons leven niet meer vergeten.
Euforisch Ted!!!
Geweldig hoe jij de belevenissen van en met je dochters beschrijft!
Mocht je ooit werkloos worden, dan kun je zo (kinder)boeken gaan schrijven
Dank je wel Riet! Enneh, herken je de locatie op de foto 😉
Ja echt leuk !!!!
Haha GEWELDIG Ted, meiden naar mijn hart. Ik heb er ook een neus voor, altijd gehad. Geld vinden, in automaten, winkelwagentjes, zwembadkluisjes. Ogen op de grond gericht als we gingen wandelen in het bos en meestal met winst naar huis.