Geschreven door

Haaientanden

Avontuur, Het leven, Ontdekken, Spelen, Uitstapjes, Vakantie| Views: 2479

“Papa en Bente, weten jullie wel hoeveel verschillende soorten haaien er zijn? Je hebt de witte haai, de citroenhaai, de hamerhaai… En nog veel meer soorten.” Het is vrijdagochtend, een studiedag, dus de meiden zijn lekker vrij. We zitten te strijkkralen als Noor ons deelgenoot maakt van haar mooie natuurfeiten. Haaien, een onderwerp dat kinderen altijd aanspreekt. Bente wil weten of ze gevaarlijk zijn en hoewel ik vertel dat ze vrijwel nooit mensen eten, zijn ze allebei onder de indruk van hoe goed ze onder water kunnen ruiken, bloed bijvoorbeeld, op wel meer dan een kilometer afstand.

“En weten jullie dat er in Nederland een strand is waar je echte haaientanden kunt vinden?”, vraag ik. De meiden stoppen synchroon met hun strijkkralenwerk en gooien hun hoofd naar links. “WAAR! DAN!” willen ze weten. En: “Gaan we daar vandaag naartoe?” Bente vouwt haar handen naast haar gezicht, zet haar smekende ogen op en trekt haar meest aandoenlijke pruillip. Om een lang verhaal kort te maken: het is geen ideale dag (want het is niet super vroeg meer, het is ver rijden en einde middag is alweer de wissel), maar we gaan toch.

Op zulke momenten draaien mijn raderen op volle toeren: douchen, broodjes smeren, pakjes drinken, laarzen, droge sokken en alles wat je nog meer nodig hebt op het strand – in een mum van tijd ligt het in de auto en staan we in de startblokken. We gaan naar Cadzand, want daar heb je de meeste kans. We zijn op weg.

Twee en een half uur later staan we op het strand. Een prachtige dag, zonnig en prima metzonderjassenweer. Met een schepje en een zeef als belangrijkste wapens (o ja, en een voetbal, super handig) betreden we ons jachtterrein. Maar (pas op, spoiler alert): we vinden geen haaientanden, ook al zoeken we verwoed op de vloedlijn en graven we gedreven tussen schelpenconcentraties. Wat we wel in de rugzak stoppen, zijn kleine (dode) krabbetjes, scheermessen en mooie wenteltrapschelpjes.

Ondanks het gemis van de haaientanden vliegt de tijd voorbij. We zoeken diertjes in het zand, turen naar de boten in de verte, spelen eilandje, vluchten voor de golven en springen onze laarzen met verve vol zeewater. Kokmeeuwen dansen in de lucht voor onze broodkorsten, maar ze leggen het af tegen de veel grotere (en brutalere) mantelmeeuwen die zelfverzekerd over het zand rennen. De meiden klauteren tussen groene rotsen vol aangekoekte schelpen en beklimmen de golfbrekers, die op grote legostenen lijken en eigenlijk best prima blijken te liggen.

Sla je onze dag plat, dan hebben we bijna 5 uur gereden voor 3 uurtjes strand, en vonden we niet eens datgene waarvoor we kwamen: haaientanden. Toch zien wij dat anders: we hebben een heerlijke dag gehad, van alles gevonden, nul schermtijd genoteerd en uren buiten gelopen. En het ontbreken van de glimmende zwarte puntjes in het zand? Dat vertalen we in een nieuwe ambitie waar we, op een volgend moment, wie weet wanneer, alsnog onze tanden in zetten. Wordt vervolgd!

2 Responses to " Haaientanden "

  1. Hanny Gijsel schreef:

    Wat een sfeerverhaal Ted! Een genot om te lezen!

  2. Josette schreef:

    Prachtig weer Ted!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *