Leven lang logeren

We lopen met z’n vieren door het huis. “Kijk Bente, dit is jouw slaapkamer. Er staan al wat spulletjes. Vind je het mooi?” Bente knikt. “En hier slaapt Noor, eigenlijk zijn jullie kamers dus naast elkaar. En deze deur is van mama’s slaapkamer.”

“En waar slaapt papa dan?”

Stilte.

“Tsja, meiden”, zeg ik. “Ik slaap in mijn eigen huis. Dit is mama’s huis. Soms kom ik op bezoek, maar papa en mama wonen niet meer in hetzelfde huis. En jullie slapen soms hier, en soms daar. Zo zal het voortaan zijn.”

Terwijl ik het zeg, slik ik. En nog eens. Wat zijn de meisjes nog maar klein en wat moeten ze ineens veel verwerken. Zware kost, waar ze helemaal niet om gevraagd hebben.

Het ging niet meer. Lieke en ik zijn een prima koppel en we kunnen heel goed het circus van een huishouden runnen, maar we twijfelden steeds vaker. Is dit genoeg? Zou er niet meer moeten zijn? Zijn we écht ook zo geworden? Waar is het misgegaan?

Geloof me, we hebben veel gepraat, nagedacht, traantjes weggepinkt en hulp gezocht, voordat we deze stap zetten. Maar uiteindelijk kwamen we steeds hier uit. Dit is onze nieuwe realiteit.

De meisjes zijn verdrietig, maar ze zien er ook voordelen in. Een extra slaapkamer, nieuwe vriendjes in een nieuwe buurt, en misschien neemt mama wel een aquarium met vissen.

Zelf houd ik me groot. De rust zal ons goed doen. We zullen vast en zeker een betere papa en mama worden. Beter nu duidelijk zijn dan nog jaren een toneelstuk opvoeren. En de aanblik van de lege bedjes ’s avonds, dat went vast wel.

Jonge kinderen zijn flexibel, zeggen ze. Ook daar gaan we dan maar vanuit. Maar bij de gedachte aan mijn kleine hummels, die ik voortaan met tasjes gewassen ondergoed en lievelingsknuffels moet achterlaten, breekt mijn hart. Uitgerekend de personen die ik het minst kan missen, sturen we een leven lang uit logeren.

Na de verhuizing is het ouderschapsplan ingegaan. Tweeëneenhalve dag bij Lieke, tweeëneenhalve dag bij mij en om de week ieder een weekend. Vijf dagen hebben nog nooit zo lang geduurd. En wat krijgen de foto’s en filmpjes die ik tussendoor krijg, ineens een andere waarde. Ze zijn niet langer een herhaling van wat ik met eigen ogen zag, nee, het is nieuws, een kleine update van wat mijn mupkes meemaken als ze niet hier zijn.

Ik zie mezelf als een optimist. En dus zoek ik ook nu naar voordelen. Waar ik heel blij mee ben, is dat we nog steeds dat goede team zijn. We maken geen ruzie. We verdelen alles in harmonie. We gaan met zijn vieren naar IKEA, voor nieuwe dekbedden, leuke krukjes en kussentjes. We houden de kosten bij, zodat we die eerlijk kunnen delen. Wat fijn dat we deze verdrietige reis toch een soort van ‘samen’ kunnen maken. Voor onszelf, maar zéker voor de meisjes.

Gek genoeg zijn het juist de meisjes die me er doorheen helpen. Als ze na een paar dagen weer voor de deur staan, stormen ze binnen alsof er niets veranderd is. Terwijl ze hun sokken en schoenen uittrekken, begint het vragenvuur al. ‘Papa, weet je dat ik weer een schaaf heb? Gaan we naar de kermis? Mogen we iets lekkers? Wil je weten hoe onze vissen heten?’ Ik huil en lach tegelijk, voel me een emotionele regenboog. Wat een zegen dat jullie in mijn leven zijn.

Meiden, we gaan er het beste van maken.