Cafeetje

“En dan is dit de trampoline, dan kunnen de mensen en Hello Kitty’s en alle dieren zo op hun stoel springen. Kijk papa, zo. Papa? Kijk. Kijk, papa. Kijk dan! Ja. Kijk, zó.”

Noor en Bente laten de poppetjes vanaf een omgekeerde groene Duplo-bouwplaat door de lucht vliegen, en probleemloos op een van de terrasstoeltjes landen.

“En dan kunnen ze hier iets drinken, en meteen naar de dieren kijken. Want die staan hier. Zie je, papa? Kijk, hier. Papa! Kijk dan. Hier staan de dieren. Kijk: hier.”

Ik kijk heus wel. Réken maar. En tegelijk maak ik een filmpje met mijn smartphone. Want mijn twee meisjes, die al minutenlang harmonieus samen spelen, dat zie je niet iedere dag. Noor bouwt het huis met dakterras, Bente werkt geduldig aan een schoorsteen, totdat de blokjes haar letterlijk boven het hoofd groeien.

En maar kwebbelen. “Kijk Noor, op deze schoorsteen staat broccoli. En een ijsje. En hier bloemen. Dát is gezellig! Hello Kitty kan écht gezellig naar de schoorsteen kijken! Wat zijn wij hard aan het werk, hè?”

En Noor, bloedserieus: “Ja, Bente, even wachten. Ik kan even niet kijken, want, ehh, ik, ehh, ben heel druk bezig.” En inderdaad: ze drukt hoogstgeconcentreerd met een plechtige armbeweging de dierenopzichter in zijn stoeltje.

Bente en Noor, die heerlijk kletsend samen aan het spelen zijn: het is mooier dan een vijfsterrenfilm of een griffelwinnend boek. Alle plannen aan de kant: niks stofzuigen, morgen dan maar vroeg naar bed, en die voetbalwedstrijd op tv valt vast toch tegen. Je eigen meiden, ronddwalend in hun eindeloze fantasiewereld, daar kan niets tegenop.

Uiteindelijk is het nog een mooi bouwwerk geworden ook. Het terras zit vol, beneden in de slaapkamer is het bed al opgemaakt en de dieren hebben een geweldig uitzicht. Ik heb me zelfs niet bemoeid met het bouwen en dat is een wonder, want als de meisjes me zélf al niet smeken om te komen liggen en mee te doen, moet ik doorgaans op mijn handen zitten om ze niet voor de zoveelste keer volledig kansloos het veel steviger dwarsverband metselwerk uit te leggen (alle vaders kennen deze aandrang).

Als ik dit schrijf, zijn de meisjes bij mama. Ik zie ze pas over een paar dagen weer. Het zijn hartstikke lastige dagen, maar eerlijk: het went ook. En als stille erfenis staat iedere ochtend dat gezellige café annex dierentuin beneden op het speelkleed. Ik kijk nog eens naar het filmpje dat ik maakte en geniet van het geroezemoes van de meiden. Eventjes weg, maar altijd dichtbij. Nog een paar nachtjes, dan gaat het café weer open.