Ballet

“Papa, hij zit zo strak…”

Ik hijs nog wat fermer aan Noors leen-tutu. Het voelt inderdaad een beetje krapjes.

Op dat moment steekt net de balletjuf haar hoofd om de hoek. “Ze heeft twee beentjes door hetzelfde gat”, gebaart ze subtiel. Terwijl ik Noor vervolgens wél op de juiste manier balletklaar maak, vraag ik me af hoeveel mama’s dit ook overkomen is.

We wandelen bedeesd de zaal in. Houten vloer, spiegelwand en een hoekje met een laptop en geluidsinstallatie, het is precies zoals je het zou verwachten. Vier kindjes (het was een rustige les) en de juf dartelen over de vloer en doen olifantjes en racemonsters na.

Ik ben de enige ouder in de zaal. De anderen lezen in de wachtruimte een boekje, bellen even of kijken door het raam mee. Dat is het privilege van de nieuwe rekruten: papa’s en mama’s mogen mee de zaal in. Als ze zich netjes gedragen, tenminste. Of meedoen. Bij het omkleden grapte een moeder dat. Ik durfde niet verder te vragen toen ze zei dat ze echt wel ook voor de ouders grote balletpakken hebben.

Noor vindt het spannend. We kijken tien minuutjes de kat uit de boom. Haar wangen worden roder en roder en ze klampt zich steeds steviger aan me vast. “Ik wíl wel, maar ik durf niet”, fluistert ze. “Ik ben bang dat ik het niet goed doe. Ik weet niet wat ik moet doen en de anderen kunnen het al.”

Best een dingetje, hoor. Noor blijft op mijn schoot zitten, zelfs na aanmoedigingspogingen als:

• Bij ballet kun je geen fouten maken
• Kijk eens hoe veel plezier je klasgenootje heeft
• Het gaat erom dat je het leuk vindt, niet hoe goed je het doet
• De juf legt heel precies uit wat je gaat doen
• De andere kindjes doen ook niet precies hetzelfde
• Het maakt niet uit hoe hard je kunt rennen of hoe hoog je je handen houdt
• Deze liedjes hebben deze kindjes ook nog nooit gehoord
• Enzovoorts

Na een half uurtje (de les duurt drie kwartier) en een opademkompauze in de kleedruimte wil Noor het tóch nog een keer proberen. Dapper! Bente gaat ook mee en zowaar, in de laatste tien minuutjes ontpopt mijn lieve rupsje zich tot een stralende vlinder. Noor ontdekt dat de juf écht uitlegt, zet haar eerste passen en zweeft even later over de vloer, terwijl ze zelfs Bente mee op weg helpt.

Papa’s en mama’s, werkelijk waar: de aanblik van je eigen dochter in een roze balletpakje, als een Efteling Elfje over een balletvloer dansend, is waanzinnig. Pas na een paar minuten ontdekte ik dat ik glimlachte van oor tot oor en dat ik kippenvel op mijn armen had.

Op de terugweg vroeg Noor of we morgen weer konden gaan. Soms sta je aanvankelijk versteld van de handrem (zeg maar gerust noodstop) die kinderen kan overvallen, maar een uurtje later bewonder je hun veerkracht en wendbaarheid (dat laatste ook in de fysieke zin van het woord, maar dat terzijde). Op zulke momenten mag de tijd even stilstaan. Wat nou, voetbalschoenen en judopakken. Roze rules!