“Vandaag mag IK kiezen!”
Noor trekt mijn hand met daarin mijn gsm naar zich toe en ‘luchtscrolt’ alvast met haar wijsvinger. Netflix. Dé vredestichter in heel veel situaties. Alhoewel…
“Nee, IK!”
Bente wint het qua volume, maar goed, dat telt niet. Wat wel telt, is dat zij minder vaak een filmpje kiest dan Noor.
“Vandaag mag Bente kiezen, Noor. Jij mag de volgende keer weer.”
Bente hopst op en neer op mijn schoot.
“Mickey Mouse! Mickey Mouse!”
Bij het horen van Bentes keuze betrekt Noors gezicht. Ze slaat haar vlakke hand tegen haar voorhoofd.
“Oh my God. Dat vind ik dus ab-so-luut niet leuk hè, Mickey Mouse. Ik kijk dat niet.”
Wat twee maanden basisschool al met een kind kunnen doen… Bente sprint intussen naar de televisie.
“Mickeymousemickeymousemickeymousemickeymouse!”
Ze omhelst het scherm, waar Mickey al begonnen is aan een ‘Oh-toe-oe-oe-oe-oe-dels’.
Wat was het vroeger anders. Vroeger, als in: mijn vroeger. Kiezen wat er op televisie zou komen? We misten het niet eens, omdat het gewoon niet bestond. Ja, Sesamstraat, rond half zeven. Of Wordt Vervolgd, met Han Peekel, die links in het scherm was verzonken, alsof hij even daarvoor door zijn stoel was gezakt en ineens live moest.
Thuis keken we Nils Holgersson, Pippi Langkous en Maja de Bij. Ik herinner me nog heel goed hoe mijn broertje en ik, ik in een blauw pyjamaatje en hij in een rode, vers gedoucht en met gekamde haren zaten te wachten tot Candy begon. Wie kent die nog? (Luister!)
We wisten niet beter. In tegenstelling tot onze meiden. Ze kijken van álles. Gelukkig vinden ze Heidi of Vrouwtje Theelepel ook leuk, maar als het een wedstrijd was, zouden Alvin and the Chipmunks en Figaro Pho het ruimschoots winnen. Niet dat er tegenwoordig geen leuke tekenfilms zijn, trouwens. Masha en de Beer, Ben en Holly, Brandweerman Sam, noem maar op. Ook Casper en Lisa vinden ze heel interessant, met echte kindjes. En Elsa en Anna natuurlijk.
Maar het ís er gewoon allemaal, meteen beschikbaar. De ‘Nee, geen televisie’ betekende vroeger: ‘er is gewoon nog niets te zien’. Anno 2017 betekent het: ‘het mag niet, omdat ik niet wil dat je te veel televisie kijkt’. Best een lastige uitdaging, vind ik, trouwens. We hebben er nog geen keiharde regels voor opgesteld.
Intussen is Noor basisschool-cool naar de bank gesjokt. Even later kijkt ze met bewonderenswaardige, onverstoorbare focus naar Mickey Mouse. Duim in haar mond, beer in haar vuist, blote voetjes op een kussen. Sommige dingen veranderen nooit.
