Op de terugweg van school komen we de buurman tegen. Hij maakt een praatje met de andere buurman, die de auto wast.
“Hoi Noor, wat wordt de auto mooi schoon, hè.”
“Ja.”
“Ik was mijn auto niet met de hand, hoor. Ik ga liever naar de wasstraat. Ben jij al eens in de wasstraat geweest? Met die discolampen?”
“Ja. Je kunt er je auto wassen en een lollie of snoepjes krijgen.”
“Een lollie! Die krijg ik nooit. Dat is zeker alleen voor kinderen.”
“Maar ik weet dat jij wél heel veel snoepjes eet. Dat zie ik aan je buik. Jij hebt een hele dikke buik.”
Gelukkig heeft onze buurman gevoel voor humor. En heeft hij zelf ook kinderen, die er ooit van alles uitflapten. Hij trekt zijn buik in en strijkt zijn blouse glad.
“Dat is mijn buik niet, dat is lucht. Kijk maar, wat een dunne buik ik heb.”
Noor trekt haar buik ook in. Game over voor de buurman.
“Ik heb pas een dunne buik. Jij hebt geen dunne buik. Hij is niet héél dik, maar wel een beetje.”
Heerlijk eigenlijk, zoals kinderen alles zeggen. Vragen waarom dingen zijn zoals ze zijn. Waarom iemand rookt. Wie dat is met wie je staat te kletsen.
Soms is zo’n situatie lastig. Bijvoorbeeld als Noor en Bente willen weten waarom die mevrouwen in het dorp drie jurken over elkaar heen dragen. Waarom die meneer in een heel gekke fiets zit. “Ik wil ook wel zo’n fiets die eigenlijk een stoel is.”
Wat je pedagogisch-opvoedkundig-verantwoord hoort te doen, weet ik eigenlijk niet. Meestal geef ik eerlijk antwoord. Want hé, kun je de onschuld van een kind veroordelen? Negeren, vluchten of bestraffend fluisteren ‘dat je dat niet mag zeggen’ lijkt me gewoon niet het beste.
Die mevrouwen dragen die jurken omdat ze dat mooi vinden. Omdat ze uit een land komen waar heel veel vrouwen jurken over elkaar heen dragen. Die meneer zit in een rolstoel omdat hij niet goed kan lopen. Misschien heeft hij wel een ongeluk gehad.
Soms glimlachen de personen in kwestie. Soms lopen ze door. Hebben ze niets gehoord of doen ze net alsof. Hopelijk kunnen ze leven met de onbedoelde, goedbedoelde kwalificatie van mijn meisjes. Ik klets in de auto nog even met ze na. Leg ze uit dat sommige mensen sommige dingen anders doen. Of er anders uitzien. En dat je anders mág zijn. Want maakt dat de wereld juist niet mooi?
Mooi!