“Papa, high-five!”
Noor houdt haar vlakke hand in de lucht. Uiteraard aarzel ik als coole papa geen moment. Mijn meisje en ik, een twee-eenheid.
Op het moment dat ik wil high-fiven, tekent Noor met haar arm in één vloeiende beweging een J in de lucht.
“Glijbaan!”
Ze kijkt trots om zich heen. Eerst naar mij, dan naar Lieke, die aan de andere kant van de tafel net zo perplex is als ik. Zij schiet alleen eerder in de lach. Ik ben gedist door mijn eigen dochter. Dan kijkt Noor naar mij.
“Glijbaan! Ik deed een glijbaan. Nog een keer? High-five, papa!”
Natuurlijk doe ik mee. Maar wél vanuit een andere rol. Zo lang is het nog niet geleden, dat ik Noor de high-five, low-five, high-ten enzovoorts leerde. En nu maakt ze ineens een perfecte glijbaan.
Mensen om me heen kondigden het al aan: zodra kinderen naar de basisschool gaan, leren ze ineens heel andere dingen dan thuis. Ze maken vriendjes, ontwikkelen hun woordenschat (vul zelf maar in) en worden cool. En daarmee zijn de papa’s en mama’s feitelijk in één klap ge-on-coold.
Toch is het prachtig. Hoe vaak hebben we ons niet afgevraagd wat onze meiden zouden gaan doen, later. Welke sport ze leuk zouden vinden, of ze een muziekinstrument zouden gaan spelen. Wie hun vriendjes worden en hoe lang het duurt voordat ze doktertje gaan spelen. En nu is het zover.
Het is een heel boeiende fase, eigenlijk, de overgang van kinderdagverblijf naar de basisschool. De eerste weken bracht ik een huppelend, onschuldig klein meisje naar school, dat angstig om mijn been klemde als ik de klas verliet. Lastig op het moment zelf, maar stiekem ook heerlijk. Mijn hummeltje.
’s Middags, als ik haar ophaalde, was ze heel anders. Had ze met stoere jongens gespeeld en haalde ze haar schouders op als ik vroeg wat ze die dag in de klas gedaan hadden. “Weet ik niet meer. Misschien vertel ik het straks wel. Mag ik bij Vince spelen? En mogen nu ein-de-lijk mijn zijwieltjes eraf?”
Iedereen zei het al, kinderen worden sneller groot dan je denkt. Voor je het weet zijn de HEMA-slaapzakjes en de schattige taalversprekingen een herinnering. Foto’s in een album en filmpjes op een externe harde schijf.
Binnenkort zitten Noors proefmaandjes erop, na de zomervakantie gaat ze voor het echie naar school. Ze mist haar spinner al bijna eerder dan beer, met wie ze al sinds haar geboorte onafscheidelijk is. Noor is een coole groep-ener die haar papa glijbaant.
Wat is het toch snel gegaan. Wat is ze al groot. In maart wordt ze vijf. Hiep-hiep, high-five.
