Intocht

“Maar papa, waaróm mogen we niet alvast wat tumtum? En als we het alleen maar vast in bakjes doen en nog niks proeven?”

De feestcommissie, ook wel bekend als Noor Gijsel, is ontstemd. Dadelijk is de intocht van Sinterklaas op tv en daar hoort wat lekkers bij. Natuurlijk. En ach, weet je wat? Doe het ook maar gewoon. Het kan een mooie test zijn. “Zet maar klaar, maar we eten pas als de intocht écht is begonnen.”

Het is trouwens nog maar de vraag of het allemaal doorgaat, want de Pieten hebben er natuurlijk weer een puinhoop van gemaakt. Met te weinig kolen, een mysterieuze, bewegende zak aan boord en een ‘blokkade’ in het vooruitzicht is het allerminst zeker dat de pakjesboot veilig aanmeert. En dan ook nog in een verlaten haven, want door corona is er geen publiek te bekennen.

Het voordeel van deze bijzondere situatie is dat de zwemles van Bente niet doorgaat en we zaterdag tegen twaalf uur klaar zitten voor de televisie, met ranja, worstenbroodjes en snoep op tafel. Noor en Bente hebben al drie dagen op rij hun schoen gezet, ook al zagen ze in het Sinterklaasjournaal dat de pakjesboot toch echt vastzit op zee. Het maakt blijkbaar geen verschil.

“Is dat nou de enige boot?”, vraag ik de meiden. Want één boot met cadeautjes voor al die kinderen in Nederland, dat klinkt niet heel indrukwekkend. Noor kijkt me opgewonden aan. “Zó klein is die boot nou ook weer niet hè! Er is nog een trap naar beneden en daar is een lange gang naar nóg een pakjeskamer.” In maart wordt ze acht, maar ze gaat net als Bente nog steeds vol overgave op in het avontuur.

Bente is intussen naar de gang gelopen, waar ze haar schoen alvast zet. Met twee tekeningen, wortels en een appel. “Zal ik nog een knuffel bij onze schoenen neerzetten, voor de gezelligheid? Of denk je dat de Pieten die dan meenemen?”

Natuurlijk komt uiteindelijk alles goed. Sinterklaas meert veilig aan, Piet Smeerpoets krijgt genoeg kolen voor de terugreis en de Hoofdpiet belooft dat vanavond iedereen zijn schoen mag zetten. Als ook Dieuwertje dat nog eens herhaalt, halen de dames opgelucht adem.

Slapen is lastig die avond. Pas om negen uur liggen ze erin, maar aan het gedraai en geschuif te horen, beleven de meiden allerlei avonturen. Tegen vijf uur vraagt Noor of ze beneden mag gaan kijken en om zes uur is ze niet meer te houden. De Pieten hebben voor de dames een chocoladereepje neergelegd, en Noor komt triomfantelijk boven met een extra reepje, want zelfs in de wandelschoen van papa zat er een!

Tsja. We zijn er wel vroeg bij voor een zondagochtend. Maar nu we toch wakker zijn, plukken we de dag en staan nog voor zonsopgang in het bos, in het donker dus, waar we met onze zaklamp over de rode en gele herfsttapijten schijnen, met onze ogen dicht luisteren naar het ruisen van de wind en drie witte reeënkonten door de bomen zien huppelen. Als daarna de zondagochtendzon door de bladeren breekt, terwijl wij kanalen graven bij de waterpomp in het speelbos, realiseren we ons maar weer eens hoe heerlijk vroeg opstaan is. Dank u Sinterklaasje!