Kikkervisjes

Wanneer ik me op en top vader voel? Als mijn meiden achter in de auto zitten, onder de open achterklep, hun beentjes over de rand heen bungelend, aan hun voeten vrolijke laarzen met bloemetjes, en naast hen gevonden takken, stenen, vogelveren of andere zeer waardevolle attributen.

Het is zo’n scenario waarin ik de tijd wil vastgrijpen, om te voorkomen dat alles te snel gaat. Laatst nog beleefden we zo’n moment. Er lagen geen stenen of takken in de kofferbak, maar een teiltje en twee schepnetjes. We gingen op bezoek bij de kikkervisjes.

Ik dacht even aan boswachter Tim, die laatst in een artikel bekende kinderen na een excursie het liefst ‘zo smerig mogelijk thuis te laten komen’. Heerlijk om te lezen. Ik zou wel eens willen zien hoe hij mijn meiden zou aanschouwen als ze hun laarzen volstappen met water en vervaarlijk zwaaiend hun evenwicht bewaren op een gladde boomstronk in het water. Tuurlijk let ik op, maar ik laat Noor en Bente zo lang mogelijk experimenteren.

We vinden honderden kikkervisjes en andere waterdiertjes. Noor en Bente geven ze gras (want ze zullen maar net honger krijgen in onze teil) en een eikenblad “om op te chillen”. Er ontstaat een verhitte discussie als Noor een op het gras belande kikkervis snel terug het water in gooit. Baywatch lifeguard Noor heeft in haar ogen een kikkervisje gered, maar Bente vindt dat het wel met wat meer beleid had gekund. “Hij vindt het kei spannend als je hem zo door de lucht gooit! Hij kan toch niet vliegen!”

Intussen geniet ik van de meiden, luister ik naar de vogels en snuif ik de boslucht op. Na een uurtje houden we het voor gezien, maar niet voordat we alle kikkervisjes veilig terug in de poel hebben gegoten, bij hun broertjes, zusjes en vriendjes en vriendinnetjes.

Op het wandelpad ziet Bente een kever, we denken een voorjaarsmestkever. “Mag ik een foto maken!”, roept ze enthousiast. En tsja, als Noor foto’s mag maken van Bente en mij in het water, mag Bente natuurlijk ook aan de slag. De aanblik van mijn 5-jarige kleintje met het camerakoord om haar nek, volledig gefocust op een glanzend dekschild, is heerlijk, net als de galopperende paarden van even daarvoor, de analyse van konijnen- en hertenkeutels en het inspecteren van mogelijke muizenholletjes.

Oké, natuurlijk zijn ook Bente en Noor niet roomser dan de Paus. In de auto ging het alweer over wie Mario mocht zijn tijdens het gamen, tot hoe laat ze mochten opblijven en of we pleeeeeaaaaase friet gingen eten. Vader zijn gaat niet altijd vanzelf. Maar die anderhalf uur in het bos hebben we mooi in de pocket.

Het leuke is dat ik op de dag af drie jaar geleden ook met de meiden kikkervisjes zocht. Zelfde stukje heide, zelfde poel, nieuwe generatie piepjonge kwakers. En: meiden die drie jaar terug in de tijd ook al zo aandoenlijk op hun hurkjes naar het water konden turen. Het lijkt een eeuwigheid geleden… Dat wetende, besloot ik op de terugweg naar de auto de tijd maar los te laten uit mijn omhelzing. En toen hij de vrijheid kreeg, groeide het moment uit tot weer een nieuwe, mooie herinnering.