Koekjes

“Ah papa, mogen we er dadelijk al een? Alsjeblieft?”

De laatste a van papa is een langgerekte, net als de ie van alsjeblieft. Die duurt zelfs nóg langer: alsjeblieeeeeeeeeeeeeeft. Wachten is zwaar.

Deze ondraaglijke test van het uithoudingsvermogen van een kleuter van vier en haar zusje van twee, heeft te maken met koekjes. Vakantiekoekjes, om precies te zijn.

Een van de voordelen van op (herfst)vakantie gaan in Oostenrijk zijn de openingstijden van de bakker. Terwijl de bergen nog silhouetten zijn, de gletsjers geduldig op de eerste zon wachten en de velden sluimeren onder een deken van dauw, openen de bakkerijen hun deuren. We noteren: 06.00 uur.

Zelf zijn we om zeven uur present. Het is mijn dag om op te staan met de meiden, dus is een vroege broodjesmissie niet meer dan logisch.

Met ambachtelijk geraas stort de bakker een nieuwe lading Vollkornbrötchen, Weckerl, Kürbiskernbrötchen, Semmel en nog veel meer in de gevlochten rieten toonbankmand. Ik kies de broodjes, Noor en Bente een zakje met smileykoekjes.

“Papa, mogen we er al een? Bente en ik willen weten hoe ze smaken.”

We spreken af dat we even wachten tot mama wakker is en we fatsoenlijk ontbeten hebben. Tenminste, dat spreek ik af, eigenlijk. De meiden gaan akkoord, maar het kan ook zijn dat ik dat alleen maar denk. In ieder geval: de uitdaging start.

07.18: “Mogen we er een als we dadelijk in ons huisje zijn?”

07.25: “Mogen we er nu eentje proeven? Eén hapje maar. Zo’n klein hapje.”

Noor kijkt door een minuscuul spleetje tussen haar duim en wijsvinger heen. Aandoenlijk, maar helaas.

07.28: “Mama slaapt wel lang, zeg. Zullen we haar maar even wakker maken?”

07.33: Noor speelt met de camera. Ik vraag haar die terug te leggen. “Ok, als jij mij een koekje geeft.”

De meiden besluiten te gaan tekenen. Je moet tenslotte iets, als die verdomde smileykoekjes maar naar je blijven lachen van achter hun veilige plastic.

07.45: “Papa, ik blijf maar aan die koekjes denken. Die lieve kleine smileytjes… Ik ben zóóóóóóó benieuwd hoe ze smaken.”

07.49: “Nu duurt het echt te lang. Kom, we gaan mama wakker maken.”

07.53: “Papahaaa! We móéten ze nu echt gaan eten hoor. Dadelijk worden ze rot.”

07.57: “Ik kan nu écht niet meer wachten!”

Eigenlijk is het knap hoe sympathiek de meiden zeuren. Geen gestamp, gejammer of gehuil, ze blijven gewoon vragen en nieuwe tactieken bedenken. Ze houden dat nu al drie kwartier vol. Ik vind: petje af.

08.00 uur: Met een koekje in de hand maken we mama wakker.

“En Noor en Bente, waar smaken ze naar?”

“Naar koekjes. En naar framboos en kersen. Ze zijn héél lekker. Zelfs zo lekker, dat ik er nog wel eentje lust. Mag dat, papa? Toeeeeee?”