Eigenlijk had ik mezelf een rustige vrijdagmiddag beloofd. In gedachten zag ik Noor, mezelf en mijn hoofdpijn al onderuit op de bank liggen, zij Netflixend en ik slapend. Het liep anders.
Noor zat net een paar weken op school. Speelafspraakjes kenden we eigenlijk nog niet. Ineens stond er een klasgenootje voor Noors neus. “Mag ik bij jou spelen?” Noor keek blij verrast (en ik ook: mijn kind maakt vriendjes, yes!), en knikte, zich volledig onbewust van de ongeschreven regel die bepaalt dat kinderen in zo’n geval naar papa of mama kijken, die weten of dat kan.
“Ja, dat mag”, antwoordde Noor. Niet meer dan één tiende seconde later riep het meisje naar haar vader: “Het mag!”, waarop de vader mij ons adres vroeg, ‘half drie ophalen?’ vroeg, zijn jas dichtritste en soepeltjes naar buiten wandelde. De ervaring droop van hem af. Daar stond ik, groentje.
Wat volgde, was leuk. Boterhammen? Echt niet. Geen tijd. De verkleedkist ging open (wat helemaal geen verkleedkist is, maar een kist waar we gewoon carnavalsoutfits, prinsessenjurken en afgekeurde knuffels in bewaren, wat het eigenlijk een perfecte verkleedkist maakt) en in minder dan een minuut lag de inhoud kriskras door de woonkamer. Peuters zijn extreem goed in spullen over hun schouders gooien.
De Elsajurk, Annajurk en K3-jurk moesten aan. En de andere kleren dus uit. En zo kan het dat je als vader ineens een meisje in je woonkamer hebt staan dat niet je eigen dochter is maar wél vraagt of je haar broek wilt uittrekken. Natuurlijk deed ik alsof ik niet anders gewend ben. Hupsakee, broek uit, jurk aan. Zo gaat dat.
Die middag heb ik glitterschoentjes dichtgegespt, capejes omgehangen en vastgelopen tiara’s uit haren gehaald. Maandenlang onaangeraakt speelgoed was ineens vet cool en de foto’s die ik van de prinsessen maakte deelde ik met de ouders van onze gast, die ‘Wat schattig’ met een smiley terugstuurden.
Twee uur later, precies op de afgesproken tijd, draaide een donkerrode Peugeot de oprit op. Toen we de verstopte schoenen hadden teruggevonden (‘Ik vertel lekker niet waar ze liggen, want dan kan ik langer blijven’) en na een soort retour-speelafspraak werd het weer rustig in huis.
Nou ja, rustig. Nakletsen was er niet bij, want Noor wilde geheel in stijl Frozen kijken en Bente had zo’n beetje voor het eerst haar middagslaapje overgeslagen omdat ze wilde meespelen. Dat was hartverwarmend, maar ik hoef geen enkele ouder van een tweejarig kind uit te leggen wat dat aan het eind van de middag betekent.
Hoofdpijn had ik ook nog. Maar hey, lekker boeiend toch? Ik had het voor geen goud willen missen. Drie prinsessen in huis, ik was de hele middag koning.
