“Zo, dat hebben we ook weer gehad.”
Noor kijkt opgelucht naar beneden en ik omhoog. Ze zit op mijn nek en we zijn net de finish van haar eerste avondvierdaagse gepasseerd. Hoera!
Het waren vier mooie dagen. Steeds anders: iedere dag wandelden we door nieuwe straatjes, paadjes en parken. Sommige dingen repeteerden. Zoals de stukjes meloen, druiven en winegums (uitdelen in een wandelende stoet is zéker geen makkie). En sommige dingen waren (gelukkig) zeldzaam, zoals bloedknieën en brandnetelkuiten.
De eerste dag was alles nog nieuw: hoe ver is het nou echt, zo’n wandeling? Zijn we al op de helft? Wanneer is het pauze? Waarom mag ik nog niet uitdelen? Wanneer zijn we bij de finish? Waarom krijg ik niet nú al een medaille?
De tweede dag was al een beetje anders. Aha, het is dus écht een stuk wandelen. En ik kan het volhouden! Makkie, kijk, ik kan zelfs rennend.
De derde dag was voor veel kindjes de rustdag (een driedaagse is namelijk ook een vierdaagse). Wij hebben die optie verzwegen voor Noor, om hem als échte escape te kunnen inzetten. Bleek niet nodig. Derde dag: moe, maar een ijsje na afloop doet wonderen.
Dan de finale. Een leuke wandeling wederom, en met de volle straten in het sportpark, de fanfare, de aanmoedigingen, de schallende speaker – het was een ware intocht. En dát hoeft dus niet voor Noor. Veel liever krijgt ze gewoon haar medaille en gaat ze rustig, lekker anoniem, zitten genieten. Alhoewel, de opa’s en oma’s langs de kant, dat is toch ook wel weer stoer. En als we ook nog onze vriend Ad de fotograaf tegenkomen, is een trotse glimlach geen enkel probleem.
Zo trots als Noor met haar medaille is, zo trots zijn wij op haar. Omdat wandelen gezond en leuk is, maar ook omdat Noor heeft geleerd dat je op wilskracht iets kunt bereiken. Dat een medaille éxtra speciaal wordt als je er niet één, maar vier dagen voor moet lopen.
Op naar volgend jaar!
TOP!!!!!