Ik zit. Koffie. Zon door het glas. Tijd. Zegels plakken.
Uhm, wat? Ja, zegels plakken. Ik wil niet eens weten hoe belachelijk het klinkt. Het kan soms echt even lekker zijn. Spaarboekjes open, de zegels (of stickers) heerlijk recht in de vakjes plakken en daarna tellen hoeveel wijnglazen, handdoeken of babykorting je al kunt gaan halen. Gewoon heerlijk. Rust.
Nee, ik ben geen autist. Tenminste, nooit wetenschappelijk aangetoond. Ook geen geboren neuroot. Nou ja, ik houd gewoon van dingen die passen, die er netjes uitzien. Viltjes in een stapeltje op elkaar. Bestek netjes in de bestekla. Of schaaltjes ingrediënten klaarzetten vóórdat je gaat koken. Koks hebben er een chique woord voor, mise en place. Niks neurotisch aan orde en netheid.
Maar daar gaat het eigenlijk helemaal niet om. Ik plak de bewuste zegels na een rondje boodschappen doen. Op vrijdag, met Noor en Bente. Schatjes, zeggen vaak genoeg oma’s in de supermarkt. Dat zijn het ook. Als ze hun winkelwagentje duwen terwijl ze een mini-banaantje eten. Maar één gang later kan het oorlog zijn. Alle ouders weten dat.
Ze rijden op elkaars hakken. Váák.
Noor wil voorop lopen.
Bente wil niet alleen blijven (twee meter afstand is al een soort isolatiecel).
Ze willen allebei dat ene doosje eieren in hun kar.
Ze rennen door de gangen (de voorste stopt altijd nét iets eerder dan de achterste. Zie punt 1).
Ze willen zelf scannen (op straffe van héél veel decibels als ik niet toestem).
Vlechtje is uitgegaan. Nieuwe. Nú.
Enzovoorts.
En dan, thuis: boodschappen uitpakken, slippers uittrekken (nee, niet de mijne), televisie aanzetten, half ontdooide ijsjes in de diepvries knikkeren, drinken maken, uitleggen waarom je niet op elkaars hoofd mag slaan, nee zeggen tegen een dozijn snoepaanvragen (terwijl ik de vaatwasser uitruim), luier verschonen, prullenbak leegmaken, kruimels van het aanrecht vegen. Tijdens dat alles beantwoord ik ongeveer tachtigduizend vragen (meest gestelde: Papa, wat doe je?).
Begrijp met niet verkeerd, het is genieten. Nee, echt! Ik ga niet voor niets iedere vrijdag boodschappen met ze doen. Vaak mogen de meisjes een toetje uitzoeken en helpen ze met brood snijden. In de auto luisteren we naar K3 of naar papa’s stoere muziek (een raplijst op Spotify). En ik geef op alle tachtigduizend vragen antwoord. Heerlijk, lekker kletsen, op pad met mijn meiden.
Maar daarna is het even, éven tijd voor mij. Zegels plakken. Begrijp je het nu? Zalig.
