“Huh?”
Noor kijkt naar de vloer. Het houdt het midden tussen schrik en onbegrip. Daar ligt haar haarband, in twee stukken.
“Papa! Hoe kan dát nou! Kijk! Hij is gebroken!”
Het zat eraan te komen. Een paar dagen eerder was al een puntje van een van de uiteindes afgebroken. En eerlijk gezegd heb ik hem wel eens zacht horen kraken, toen ik de uiteindes per ongeluk iets te ver uit elkaar trok. Het onvermijdelijke was gebeurd.
“Ach meid, wat jammer. Tsja, haarbanden zijn gemaakt van plastic. Die gaan op een dag allemaal stuk. Gelukkig is het morgen vrijdag. We gaan samen een nieuwe uitzoeken.”
Er komt geen reactie. Shit. Ik dacht het even op te kunnen lossen met gezond realisme en het vooruitzicht van een nieuwe. Een verse, met nieuwe prinsessen erop, misschien zelfs wel in een andere kleur. Da’s toch een geluk bij een ongeluk?
Niet dus.
Noor snikt. Haar schouders schokken mee. En nog eens. Ze pakt haar beer extra stevig vast.
“Dit was mijn haarband…”, huilt ze. “Ik vond hem zó mooi.”
Dit zijn de momenten waar ik het meest bang voor ben. Ik kan mijn meisjes niet altijd beschermen voor teleurstellingen of verdriet. Dat moet ook niet, want dat is het leven. Hier leren ze van. Dit maakt ze sterk en weerbaar. En het is natuurlijk maar een haarband, geen dood konijn of nog erger.
Maar toch. Mijn meisje huilt. Geen vader die dan diep van binnen niet meehuilt. Ik knuffel Noor, ze hangt gewillig tegen mijn borst. Intussen vervloek ik de wegwerpindustrie die zulke breekbare klotedingen maakt. Voor de zekerheid geef ik ook alle Chinezen de schuld, want daar komt het pokkeding vast vandaan.
Noor pakt de kleinste helft van de haarband en legt hem op haar hoofd. Het valt er vrijwel meteen weer van af. Een prachtig melodramatisch stukje toneel, moet ik zeggen. Knap.
“Lukt óók al niet meer. Hij is echt helemaal kapot.”
Het snikken is intussen wel opgehouden. Godzijdank. Ik heb al bedacht dat we morgen nog voor de boodschappen een nieuwe gaan scoren. Zo ziet Noor dat een nieuwe haarband prioriteit nummer één is. Dat deze papa begrijpt wat er belangrijk is in het leven.
Noor legt de stukken weg en graaft in haar speelgoed. Terwijl ik nog volop aan het plaatsvervangend rouwen ben, komt er een soort tiara tevoorschijn. Met Sneeuwwitje erop. Het glanzende tule lijkt wel fluweel en de kralen glanzen in de zon.
“Papa, vandaag is dít mijn haarband! Mag ik hem mee naar school nemen?”
