Regenworm

Half negen: de hoogste tijd om naar school te wandelen. Het is maar drie minuutjes, maar vaak doen we er langer over. Want tsja: houten bielzen, grote keien, takjes in de vorm van een letter, een poesje voor het raam, jeweetwel.

Dit keer begint de vertraging al voordat de voordeur dicht is.

“Kijk papa, een worm!”

Noor en Bente staan voorovergebogen, met hun handen op hun knietjes, een regenworm te bestuderen. Meneer worm kronkelt over de oprit en heeft een autoband als schuilplaats uitgekozen.

“Die moet hier toch weg? Papa? Als je met de auto gaat rijden, rijden we over hem heen!”

Mijn meiden houden van alle dieren en dat vind ik geweldig. Dus natuurlijk gaan we deze worm een beter heenkomen bezorgen. Niet op de oprit, domme worm, maar in het zand. Daar kun je graven. Toch niet op de stenen?

Ik til de worm op (dat vonden de meiden nog nét een bruggetje te ver) en leg hem behoedzaam in Noors hand. De meiden gillen van opwinding. Als de worm in Noors hand krioelt, begint Bente spontaan te trappelen en slaat ze haar handen voor haar mond.

In het perkje voor ons huis krijgt de worm een veilig plekje in het zand. Dan komt de buurman aangefietst.

“Kijk eens buurman, een worm!”

Noor en Bente zijn niet te houden. De buurman, geïnteresseerd in veel dingen, waaronder dieren en natuur, neemt een kijkje.

“Ja ja, dat is een regenworm. Lag hij op jullie oprit? Dat doen ze bij ons ook al. Ze kruipen in het voorjaar naar de garage toe. Waarom weet ik niet. Het is niet eens verstandig, want meestal verdrogen ze daar. Ik heb er al verschillende gezien.”

Noor en Bente luisteren geboeid. Dan gaan ze een plekje zoeken waar de worm veilig een gaatje kan graven in het zand. Noor peurt met een stokje om een beginnetje te maken.

“Wormen kunnen zelfs niet eens tegen licht”, vervolgt de buurman, die tamelijk indrukwekkende encyclopedische eigenschappen heeft. “Ze zijn namelijk fototoxisch, overgevoelig voor zonlicht.”

Samen wandelen we naar Noor en Bente, die nauwgezet controleren of de worm wel échte en gaatje graaft.

“Boren, eigenlijk”, vult de buurman aan.

Natuurlessen zijn heerlijk, ongeacht wie er doceert. De meiden houden van dieren en zijn meestal ook nog eens dapper genoeg om ze aan te raken of op te pakken. Lieveheersbeestjes, vlinders, vliegen, slakjes en zelfs spinnen zetten ze zorgzaam buiten. En het verhaal van Bente, die vorige zomer minutenlang met haar duim en wijsvinger zachtjes in een dikke, bleke larve kneep, doet het nog steeds goed.

Over tot de orde van de dag. Naar school! Met de meiden spreek ik af dat we na school gaan kijken of de worm inmiddels een tunnel gegraven heeft, en de buurman wenst ons een fijne dag.

“Wat zeggen we terug tegen de buurman, meiden? Het is wel netjes om ook iets vriendelijks terug te zeggen, toch?”

Noor kijkt Bente een. Aan haar blik zie ik dat er iets broedt in haar bovenkamer.

“Fijne wormendag!”