Geschreven door

Vlinder

Dieren, Opvoeden| Views: 902

“Papa, kijk! Een vlinder!”

Bente zet zich schrap en trekt aan mijn hand. Met haar andere hand wijst ze naar een fladderende vlinder aan de binnenkant van een etalageruit.

“Aaaaaaaah, hij wil naar buiten. Dat is zielig. Dat is toch zielig, papa?”

Noor en Bente kijken me aan, wachtend op mijn bevestiging. Ze hebben het goed gezien. Een vlinder die in een winkel vastzit, is zielig. Ík ben al niet graag lang in een kledingzaak, laat staan een klein flapperend wezentje dat in een boom of bloem hoort te zitten.

“Hij is misschien zijn papa en mama kwijt. Of zijn broertjes en zusjes. Toch, papa? Hij is vast verdwaald.”

Hij zit ook nog eens in het uiterste hoekje van de immense glazen etalage. Totaal aan de verkeerde kant aan het zoeken. Dit gaat te ver. Tijd voor actie.

“Kom, meiden. We gaan hem helpen.”

We lopen stoer naar binnen en vertellen een verkoopster dat we een vlinder komen redden. Ze haalt onverschillig haar schouders op als ik me langs een kledingrek wurm. De vlinder zit stil. Uitgeput, waarschijnlijk. Als hij een flapperteller zou dragen, zat hij alláng aan zijn dagelijkse quotum.

Ik zet mijn handen tegen het glas, en als de vlinder houvast zoekt, maak ik een bolletje van mijn handen, zo wijd mogelijk gesloten. Een vlinder mag zijn vleugelstof namelijk nooit verliezen, heb ik ooit geleerd. Noor en Bente trippelen achter me aan. Buiten, aan de vrije kant van de etalage, doe ik voorzichtig mijn hand open.

“Kijk, meiden. Nu is hij vrij. Dadelijk vliegt hij weg. Zie je het stof en spinnenrag op zijn vleugels? Hij zat er vast al een tijdje. Het is écht boffen dat jullie hem zagen. Nu kan hij weer naar huis.”

De meisjes zitten gehurkt naast me, hun handjes op hun knietjes. Bewegingloos, maar verwachtingsvol kijken ze naar de witte stippen op de zwart-oranje vleugels. Ook oma, die geduldig de tassen vasthoudt, geniet van het avontuur. Voor de één is een vlinder betoverend, voor de ander kleinkinderen.

Dan ineens is hij weg. We kijken hem na, maar al snel is hij uit het zicht. We voelen ons alsof we een leeuw in de savanne zijn vrijheid terugschenken (denk ik, want dat heb ik natuurlijk nog nooit gedaan). Het voelt geweldig.

Pas als we geklap horen, merk ik dat we eventjes helemaal in onze eigen wereld zaten. Een man met een pet applaudisseert zachtjes, een gearmde man en vrouw glimlachen en hervatten hun pas en een winkelier aan de overkant leunt geamuseerd in de deuropening en steekt zijn duim op.

De vlinder is het gesprek van het weekend. Het is heerlijk. Respect voor anderen, ook al is het ‘maar’ een admiraalvlinder, zien we als een belangrijk onderdeel van onze opvoeding en betere feedback dan dit krijg je niet.

Door onze opwinding zijn we helemaal vergeten om een foto te maken van onze reddingsactie. Gelukkig zagen we later, bij opa en oma, nog veel meer oranje-zwart-witte vrienden. Ze zijn namelijk dol op de rijpe druiven en peren in de tuin, waar ze al luchtdansend op afvliegen.

Misschien was één van die vrolijke dansjes die dag wel voor ons.

5 Responses to " Vlinder "

  1. Hanny Gijsel schreef:

    Absoluut. Reken daar maar op

  2. Shiva schreef:

    Noor & Bente are so precious!!

  3. Josette schreef:

    Mooi weer Ted!

  4. […] en zijn meestal ook nog eens dapper genoeg om ze aan te raken of op te pakken. Lieveheersbeestjes, vlinders, vliegen, slakjes en zelfs spinnen zetten ze zorgzaam buiten. En het verhaal van Bente, die vorige […]

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *