Schrijven

Als papa annex schrijver heb ik lang naar dit moment uitgekeken: mijn meisjes leren schrijven.

Dat wil zeggen: Noor, want die is 4. Deze week demonstreerde ze trots klapletters, al maanden zijn ze op school bezig met losse letters en de app LetterSchool is als een raket de hitlijsten binnengeschoten.

Bente is ‘pas’ twee en een half, maar vindt het eigenlijk net zo interessant. Laatste kreeg ze een etuitje met stiften en potloden erin. Het moest en zou mee naar bed, zo blij was ze ermee.

Terwijl wij beneden nazwijmelden van het beeld van ons meisje, slapend, met een haar staartjes tegen het nieuwe etuitje aan, was Bente zélf boven helemaal niet in dromenland. Ze was, trots, rechtop, alvast aan een volwaardige schrijverscarrière begonnen. Armen, benen, het dekbed, kussens, alles was versierd met lijntjes in alle kleuren van de regenboog. Navraag leerde ons dat het niet eens willekeurig was.

“Hier staat Bente. Hier Noor. Hier mama. Hier papa. En Oskar ook. En Yara. En Floortje. En oma. En opa. En alle kindjes. En poesje. En doekje.”

De volgende dag schreef Bente vrolijk verder. Net als Noor op die leeftijd trouwens. Vooral boodschappenlijstjes en namen, maar soms ook een avontuur. In het kinderdagverblijf oefenden ze ook al eens. Eigenlijk voor de grootste kindjes, maar Bentes belangstelling voor schrijven is ook daar inmiddels bekend.

(de tekst gaat verder onder de foto’s)

Ja, wacht even, ho ho. Natuurlijk is het nog veel te vroeg om te schrijven. Ze hoeven wat ons betreft helemaal niets. Maar als ze zelf laten merken dat ze vooruit willen, wie zijn wij dan om de handrem aan te trekken? En dus schrijven en klappen we fanatiek mee. Klaar met stiften en lekker op de bank naar Tip de Muis kijken? Net zo prima.

Voor mij als beroepsschrijver is dit een speciale fase. Toen Noor en Bente babietjes waren, verheugden we ons erop om hun karaktertjes te leren kennen. En hun talenten. Pianospelen? Ballet? Voetbal? Alles was nog een vraag. Stiekem hoopte ik altijd wel een beetje dat mijn meiden schrijven leuk zouden vinden. Dat de interesse in mijn kantoor verder ging dan de snoeppot of de Lego raceauto’s.

Het heeft er nu ineens alle schijn van en dat is geweldig. Noor tekent graag, maar allang verlaat er geen tekening meer haar creatieve studio zonder officiële handtekening. En overal waar we komen, worden woorden geanalyseerd en letters herkend. Blijkt de Z op zijn kant ineens een N te zijn (ja, draai je hoofd maar, dat deed ik ook toen ik dit typte), is de p van papa ook de p van poepje (hihihi) en is die grote gele M langs snelwegen gewoon de M van mama.

Schrijven. Heerlijk. En met het schrijven komt straks het lezen. Wat gaat er nog een prachtige wereld voor ze open.