Lezen

Iedere ouder kent het gevoel: dat je soms de tijd zou willen stilzetten. Of nee: zou willen vastpakken, krampachtig tegenhouden om het moment te koesteren dat je kindjes je zo nu en dan geven.

Deze week was er weer zo’n moment. Allang bedtijd, maar we zaten nog beneden. Noor had even daarvoor alle boekjes uit de kast gehaald en op een andere plek opgeruimd, waar ze er beter bij kan. Want, dames en heren: Noor leest. Een trotse groep tweeër, dus ze is er lekker vroeg bij. De Maan-Roos-Vis-poster die oma een tijdje geleden kocht, kent ze al haast van buiten en ook de oe’s en de ui’s gaan al bijna automatisch goed.

Op het speelkleed, ver na bedtijd dus, zaten ze daar, Noor en Bente. Samen boekjes uit te zoeken. Een serieuze zaak! Te kleine letters, te kinderachtig of te saai… Totdat Noor het goede boekje vond. Of ik er bij kwam zitten. Bente die als een magneet op schoot kruipt, Noor in kleermakerszit met het boekje van Muis, waar ze als baby al zo van kon genieten.

Letter voor letter schuiven de woorden aan haar wijsvinger voorbij. Tweede woord. Derde woord. En weer even van voor af aan. Totdat daar, na een tijdje, ineens ‘Wat maakt Muis’ staat. Die trotse blik, die mooie stralende ogen van mijn kleine meisje dat daar zomaar even groot zit te worden.

Dat is het moment waarop ik de tijd fijnknijp als een citroen, als strandzand in mijn vuisten probeer vast te houden. Maar de tijd is als een koppige, oude ezel. Je kunt aan de teugels gaan hangen met je hakken in het zand – stap voor stap verlies je het altijd. In plaats daarvan geef ik me over en geniet ik. Hoe mooi kan het zijn om vader te zijn.

Weet je wat, we pakken ook de onderste regel erbij en jawel hoor: na een tijdje staat er ‘Wat maakt muis aan het lachen?’ Weer een stap verder. Bente doet vrolijk mee, zij kent het verhaaltje nog vanuit een recenter verleden. Noor die quasi nonchalant haar schouders ophaalt als ik haar vraag hoe ze in Godsnaam al weet dat dat ding daar aan het einde van de zin een vraagteken is. Haar ogen glinsteren en de tijd tikt voorbij.

De volgende dag gaat het boekje mee naar school en van de juf mag ze zelfs in de kring voorlezen. Als vader én als tekstschrijver vind ik het een prachtige tijd, vertel ik de juf. Ze knikt. ‘Geniet er maar van, dit is een heel mooie periode’, geeft ze me mee, nadat ze Noor heeft beloofd eens op zoek te gaan naar leuke boekjes, speciaal om in de klas te lezen.

Geen zorgen, juf. Met volle teugen.