Koffietijd

“Papa, is het koffietijd?”

Het is zondagochtend, kwart over tien. Ik heb me net overeind gehesen van het speelkleed vol met Clics (we bouwen een kasteel) en loop naar de keuken. Je eerste koffie is altijd een mooi moment. En hoe langer je hem uitstelt, des te lekkerder hij wordt.

Koffietijd is hier een begrip: als er bezoek is, hebben we er meestal iets lekkers bij. Chocolade. Bonbons. Noor en Bente zijn er dol op, vooral de witte, liefst gevuld met aardbeienjam of karamel. Maar aan de koffietijdtraditie kleven ook regels: zo kan het alléén koffietijd zijn als er bezoek is. Anders is het gewoon ‘koffie drinken’ en blijft de chocolade in de kast. (Behalve als papa ’s avonds alleen beneden zit, dan mag je er soms wel vier of vijf, maar dat weten de meiden niet, dus ssssttt alsjeblieft)

Ik lach. “Helaas Noor, ík ga wel koffiedrinken, maar er is geen bezoek, toch? Bovendien hebben we net ontbeten. Misschien vanmiddag, als ome Sjoerd even langskomt.”

“Aaaaaahhh.” Noors teleurstelling klinkt als een steile achtbaan: begint hoog, duikt secondenlang in een vloeiende lijn naar beneden en eindigt met een ferm, stel klimmetje. Probeer maar eens hardop, dan begrijp je het.

“Maar we hebben zo’n zin in een chocolaatje! Toeeeeeee, pappie? Eéntje?”

Nope. Regels zijn regels, ook al zetten Noor en Bente hun liefste in-spleetjes-geknepen-ogen op en schurken ze met hun schoudertjes tegen me aan. Ik koop dan wel bonbons voor de meiden, maar ik kan ook bikkelhard zijn, zoals je ziet.

“Hm”, bromt Noor. Ze slaat haar armen over elkaar. Dan breekt plots de zon weer door. “Aha! Ik weet wat. Papa, mag ik even het krukje? En de sleutel? Ik wil even iets doen.”

Het is mij op dat moment nog even een raadsel. Een sleutel betekent naar buiten gaan, dus ik begin over dat ze geen schoenen aanheeft en ook haar jas moet pakken, maar Noor wuift mijn woorden gedecideerd weg.

“Ik ga niet weg, en ik sta op het krukje. Geef nou maar.”

Dan begrijp ik het en glimlachend geef ik Noor de huissleutel. Ze trekt de kamerdeur dicht, verbiedt Bente en mij haar te volgen en ik hoor haar de voordeur opendoen. Even later gaat de bel. Als Bente en ik naar de voordeur lopen, heeft Noor zichzelf al binnengelaten.

“Noor, we hoorden de bel! Heb jij iemand gezien?” Ik kijk van onder de carport van links naar rechts, en in mijn ooghoek zie ik Noor lachen.

“Ja, ik. Ik heb aangebeld, dus nu ben ik op bezoek. En mogen we een chocolaatje. Kom je?”

Touché. Ik zou kunnen protesteren en als er een jury was voor dit soort gevallen, zou ik technisch gezien vast en zeker sterk staan. Maar gelukkig is er ook nog een publieksprijs. Die voor aanstormend talent of verrassende creativiteit. En die heeft Noor zojuist glansrijk gewonnen. Het is koffietijd.