Vier

De zon schijnt deze ochtend door de ramen, zoals alleen een winterzon dat kan: lange schaduwen rekken zich uit tot ver in de woonkamer. Ik werd laat wakker, maakte een ontbijtje en geef mijn gedachten de ruimte.

Het is stil in huis. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker in de weekends dat de meisjes bij mama zijn. Maar vandaag is de stilte extra luid. Het is namelijk Bentes verjaardag. Vier jaar alweer! Vorige week was het afscheidsfeestje bij het kinderdagverblijf en de oefenochtenden op de basisschool, die waar haar grote zus ook naartoe gaat, zitten er alweer op. Bente wordt een hele meid.

Al denkt ze daar zelf anders over, trouwens. Begin niet over groot, stoer of dapper – Bente is vooral schattig. En ze schroomt niet om je dat in niet mis te verstane bewoordingen (en met een bijbehorend volume) duidelijk te maken. Mooie kleren draagt ze niet, alleen schattige, en het argument dat ze ooit verzon, ‘Ik ben nog maar een zusje’, heeft een slimme, oneindige houdbaarheid. Bente wil nog lekker klein blijven.

Vandaag wordt mijn kleintje dus vier. Vanmiddag ga ik erheen, tot die tijd probeer ik te genieten van de tijd alleen. Het voelt gek. Als een voetballer die wéét dat hij gaat invallen, als een vakantieganger die alleen maar aan zijn straks vertrekkende vliegtuig kan denken. Er is spanning.

Straks ben ik te gast op mijn dochters verjaardag. Het is een zin die past bij een oudere vader, met kinderen die allang volwassen zijn en met een leuke partner in een gezellig huis wonen. Maar ik ben geen oude papa. En Bente is zéker geen grote meid, daar waren we al achter.

Eigenlijk heeft ze gelijk ook. Vier jaar is ze pas, schattig en klein. Een moppie dat kan schateren om kleine dingen en gék kan worden van een draadje in haar sok. Ze krijgt straks een sieradenkoffer die je kunt uitklappen en die je zelf met kleislierten kunt versieren. Kan ze mooi al haar ringetjes, kettinkjes, glanzende steentjes, veertjes en andere kostbaarheden in bewaren.

Wat ik haar het meeste gun, is een fijne dag. Ondanks alles, en ondanks het feit dat ik ‘maar’ gast ben op de verjaardag van een van de mooiste mensjes in mijn leven. Wat maken zij en Noor toch veel mee. Wat neem ik mijn pet diep af voor de manier waarop ze ermee omgaan, ook al is het soms hartstikke lastig. Dus Bente, het is maar goed dat je dit niet hoort: je bent onwijs stoer.

En tegelijk voor altijd mijn lieve kleine schatje.