Appen

Ik ben net op kantoor als mijn telefoon trilt. “Goedemorgen schatje van me”, verschijnt er in het WhatsApp-venster. Met zo’n bericht kun je de dag wel beginnen. Zeker als het afkomstig is van je eigen dochter.

Ja, je leest het goed: Noor heeft een telefoon. Met een eigen nummer. Tuurlijk, ook Mario Run en Roblox staan erop, maar het belangrijkste: Noor appt. Daarmee is een grote wens in vervulling gegaan.

“Papa, kun je op mijn telefoon regelen dat ik berichtjes kan sturen?”, vroeg Noor me de laatste tijd herhaaldelijk. En waar ik alle vragen en verzoeken van mijn meisjes serieus behandel, heb ik ook deze aanvraag goed overwogen.

In de kern is het natuurlijk niet nodig dat een meisje van 7 een eigen telefoon heeft. De tv- en iPad-tijd zijn al maximaal opgerekt en wat zou een telefoon nou nog toevoegen? Sterker nog, het is weer een extra scherm. Klein weliswaar, maar ook de kleinste schermen hebben een grote aantrekkingskracht.

Aan de andere kant: appen voelt voor de meiden als een bevrijding. En dat is een groot voordeel in hun situatie, waarin ze óf bij papa, óf bij mama zijn. De wetenschap dat het contact met ‘de andere kant’ een tijdje op de waakvlam staat, vinden ze erg lastig.

En dus kwam het eigen mobiele nummer er. Het bleek een grote hit. Sinds Noor kan appen, heeft de communicatieve stuwdam plaatsgemaakt voor een meerbaans snelweg. Heeft Oskar een muis gevangen? Dan is het fijn om ook mama te kunnen vertellen hoe erg we dat vinden en dat we Ossie in het oerwoud gaan achterlaten. Wil je weten wanneer ome Sjoerd weer eens langskomt? Vraag het hem gewoon. En wil je even checken of opa écht zo vroeg wakker is? Een berichtje volstaat.

En zo kan het, dat ik ’s ochtends opsta met duizend hartjes op mijn scherm. Mijn kleine grote Noor strooit spraakberichtjes, gifjes en vrolijke plaatjes rond als confetti en in mijn scherm zie ik soms aan het typen… bij mijn nieuwe contactpersoon met een schattige cavia als profielfoto. Zo zijn we op de dagen dat mijn meiden niet bij me zijn, toch een beetje samen.

En dan is er nog een voordeel. Als schrijver vind ik geschreven communicatie heel interessant. We schrijven namelijk vaak heel anders dan we spreken. Geschreven tekst geeft mij een nieuwe kijk op mensen, alsof ik hun persoonlijkheid met een andere bril op bekijk. Dat gebeurt nu dus ook met Noor. Ik weet allang dat ze kan schrijven. Maar spontane berichtjes zijn heel anders dan de verplichte k’s en g’s in haar schrijfschrift. Je ziet haar eigen taalgebruik ontstaan, net als in haar liefdesbrieven en boodschappenlijstjes. Ze maakt keuzes in het verwoorden van opvattingen, ideeën en gevoelens. En dat is prachtig.

En dat ze me op een ochtend wakker maakt, vraagt of ze haar telefoon mag halen en me vervolgens appt of ik al wakker ben, is helemaal heerlijk. “Ja, ik ben wakker, Noor”, app ik terug. “We liggen heerlijk naast elkaar in het grote bed. Fijn hè?” Ik draai mijn hoofd opzij en zie een big smile. Helemaal appy.