Bureau

“Ik heb gewoon mijn eigen kleine nietmachientje! Zo mooi! En plakband!” Noor kan het bijna niet geloven. Ze heeft niet alleen een nieuw bureau, maar de laatjes en plankjes zijn ook nog eens gevuld met bakjes, potloden, stiften en accessoires. En dan hebben we het nieuwe nachtkastje en de fotolijsten op de fris geverfde muren nog niet eens genoemd…

Noor danst door haar kamer. Zelf houd ik me muisstil, ik wil haar ontdekkingsreis niet verstoren. Dit zijn van die momenten waarop de tijd stilstaat. Waarop je als ouder stilzwijgend geniet van je puurste kind, en je je realiseert dat de strooptochten langs de vele meubelwinkels, HEMA’s en Xenossen dus toch de moeite waard waren.

Tegen vijven zetten twee bezorgers de bureaupakketten voor de deur en kon ik beginnen aan het opbouwen. Onhandige tijd, want op dat tijdstip zouden ook de meiden komen en ik wilde Noors kamer eigenlijk als verrassing klaar hebben. Toch werd ook dit uiteindelijk een prima scenario, want nu kon Bente me helpen met het aangeven van de schroeven en het aandraaien van de inbusboutjes, wat ze met overgave deed.

Bente fluistert me meermalen in dat zij toch ook wel een nieuwe slaapkamer wilde. Met een eigen bureau en met dezelfde opbergpoefjes als Noor. En net zo vaak fluister ik terug dat zij een even mooie kamer zou krijgen als haar grote zus, wat Bente geruststelt en haar de ruimte geeft om Noor beneden alvast te vertellen hoe mooi alles wordt en dat zelfs de Jet-ballon uit de Efteling ingelijst aan de muur hangt.

Toen Noor zelf het resultaat kwam bekijken, begon het Grote Genieten. Of ze het leuk vond? Nee! Héél leuk! PRACHTIG zelfs. En terwijl zij “ik heb een nieuwe kamer”-zingend de eerste sterren-sticky-notes op een tekenvel niette met haar eigenste nietmachientje en ze Bente uitnodigde om lekker mee te knutselen – dat was dus weer zo’n moment waarop ik wenste ik dat de tijd stilstond.

Maar dat staat hij niet. Sterker nog, ik herinner me nog goed hoe ik vele jaren geleden zélf wild werd van pennenbakjes, paperclipdoosjes en stickerboekjes die ik koesterde (tot de stickers uit zichzelf loslieten of kwijt raakten). Van gekleurde stiften, die je allemaal het liefst even vaak gebruikte, zodat de één niet sneller leeg was dan de andere. Van balpennen met een drukknopje aan de zijkant, dat je met je duim zo heerlijk langzaam kunt laten terugschieten.