Corona

“Zeg Bente, kun jij nog eens uitleggen waarom we thuis zijn? En niet naar school hoeven?”

“Van het virus.”

“Welk virus?”

“Caronavirus, volgens mij heet het zo. Snap je het nu?”

“Wat is een virus eigenlijk?”

“Dat je ziek kunt worden.”

“En waarom moeten we dan binnen blijven?”

“Als je buiten bent, zijn andere mensen nog een beetje ziek ofzo. Eerst was dat niet, maar nu is dat wel. Daarna gaat het weer weg. En nu wil ik geen vragen meer. Want ik weet niet alles.”

“Nog eentje. Wat vind je ervan dat je nu een tijdje thuis aan school werkt?”

“Mijn werkjes zijn leuk en ik kan op de iPad spelletjes doen. Dus ik vind het leuk.”

Het moet een bijzondere gewaarwording zijn, ook voor de meiden. De straten zijn een stuk stiller dan anders, de parkeerplaatsen in het dorp voor driekwart leeg en de winkels verlaten. Of, in hun wereld: de speeltuinen zijn leeg, McDonalds is dicht en alle juffen en meesters zijn thuis.

Toch zijn er ook plekken waar het verrassend druk is. Zoals in de supermarkt, waar social distancing wel een hindernisparcours lijkt. En bij Jan, de Udense aardbeienkoning. Welgeteld 37 minuten lang duurde het slakkengangetje door de drive-in, voordat we via een luik op een kiertje de eerste doosjes nieuwe oogst overhandigd kregen van een medewerker met blauwe handschoenen.

De eerste week thuisonderwijs zit er ook al op. Met dank aan oma, die super fanatiek met de meiden heeft gewerkt. Een carrière lang was ze zelf juf en dat merk je. Verliefde harten en Pluswerkboeken zijn gesneden koek, Bente heeft een fraai versierde 16 gemaakt en Noor schrijft sinds donderdag de mooiste k van het heelal.

Terwijl buiten de zon schijnt, de frisse wind smekend loeit om oren om te verkleumen en de bomen in het bos wuiven naar bezoekers die er niet zijn, zitten wij binnen. Aan tafel. Blaasstiften komen uit de kast, we oefenen goocheltrucs, oude puzzels voelen weer als nieuw en eerlijk is eerlijk, ook Mario en Luigi maken overuren. Af en toe gaan we naar het schoolplein, waar het zachte zand in de zandbak er maagdelijk bij ligt en je onbeperkt rondjes kan fietsen.

“Thuis werken is leuk, omdat je niemand kan aansteken”, zegt Noor. “Maar het is ook saai. Eigenlijk wil ik gewoon vakantie hebben als ik thuis ben.” En dat is het precies. Want ook al mopperen ze soms op school; zónder de juffen, vriendjes en vriendinnetjes, de maandagse weekendverhalen, de uitstapjes, de techniekmiddagen en al dat andere, is het ook niet alles.

We maken er het beste van, omdat dat nu gewoon het beste is. Als we allemaal verstandig zijn, ontmoeten we elkaar over een tijdje hopelijk weer in goede gezondheid. Op straat, in de supermarkt of op het schoolplein. Veel voorspoed sterkte en een elleboog voor jullie allemaal!