Geschreven door

Aardbeien

Eten, Het leven, Ontdekken, Uitstapjes| Views: 1387

Het klinkt vast gek. Je stapt in de auto voor een bakje aardbeien, sluit aan in de rij, om drie kwartier later te kunnen bestellen – en je vindt het nog leuk ook…

Het is een megadrukte bij de Udense aardbeienkoning Jan. Dat is ieder voorjaar zo, maar in Coronatijd is het nog extremer. Het winkeltje aan de Looweg is dicht, waardoor de ‘aardbeien-drive-in’ overuren draait. Ellenlange rijen, Efteling-achtige bordjes (“Wachttijd vanaf hier is 2,5 uur”) en zelfs verkeersregelaars om alles in goede banen te leiden.

De meiden en ik zijn al meerdere keren gegaan en we genieten ervan. Lekker zonder jas en zonder schoenen door de auto scharrelen. Zonneklepspiegels open, lampjes aan (en uit. En aan. En – nou ja, je snapt het), de Fabeltjeskrant door de speakers, afgewisseld met stoere muziek, benen uit het raam en om beurten op schoot om voor het echie te remmen als we stapvoets naar de volgende auto in de rij kruipen.

En: vragen. Of er treinen in Uden reden, toen de meiden nog niet geboren waren. Of ‘schimmelfuif’ een scheldwoord is. Wat meer is, een Udense bol of twee soesjes. Waarom de auto achter ons lampen heeft die kunnen knipogen. Of die meneer op de fiets aan het voorschieten is, kijk daar, die oude opa die ineens vooraan staat. En mag je een keer op dat andere plankje duwen, naast de rem? De mensen voor ons in de rij hebben wellicht nóg hartkloppingen toen Noor met gestrekt been op het gaspedaal dook.

Het is een vreemd, maar leuk uitje in een tijd waarin je anders amper de deur uit gaat. Ik vertel de meiden over de tijd dat ik zelf bij Jan en Brigitte werkte. Een jaar of dertien moet ik geweest zijn toen ik in de zomervakantie iedere ochtend het erf op fietste en snel ‘de beste rij’ uitkoos. Op onze knieën kropen we langs de groene plantjes, zorgvuldig uitkijkend naar de roodste aardbeien (en brandnetels). Zes bakjes op een krat, kroontjes omhoog en één bakje ‘tweede klas’, ofwel kleinere aardbeitjes. Eén lichtblauwe bon was 1,25 gulden waard en zaterdag was uitbetaaldag. Weer een stap dichter bij nieuwe skateboardwielen.

Uiteraard kennen wij als ras-Udenaren ook de beste tactiek om op aardbeienjacht te gaan. Om half tien ’s ochtends staan we er, slechts zeven auto’s voor ons. Het half uurtje wachten tot openingstijd nemen we voor lief; en na welgeteld 47 minuten zijn we aan de beurt. Noor en Bente bestellen van achter het stuur (wat tot een ‘aaaah, wat schattig’ leidt bij de meisjes achter het bestelraam) en als we betaald hebben (via de betaalautomaat aan een lange stok) rijden we de drive-in uit, acht doosjes aardbeien, een aardbeienshake en twee gevulde soesjes rijker. Achter ons is de rij al opgelopen tot tientallen auto’s. De bankrekening van aardbeienkoning Jan loopt vast rood aan.

Zo zijn de Ujese aardbeien al een leven lang een rode draad door mijn leven – en intussen ook in dat van Noor en Bente. En nog lekker ook!

1 Responses to " Aardbeien "

  1. Hanny schreef:

    Het blijft tóch een kunst om van kleine , alledaagse dingen leuke avontuurtjes te maken.
    Levenskunst heet dat. Gewéldig dat jouw meiden dat op deze manier ervaren en het ook leren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *