De Efteling

Een van de mooiste dingen die ik als vader van twee meiden ervaar, is de verwondering. Om alles. Regendruppels in een plas, jonge geitjes, een vliegtuig in de lucht: veel dingen waar ik als volwassene gedachteloos aan voorbij ga, vinden zij geweldig. Geweldig.

Laatst zijn we naar De Efteling geweest, voor zowel Noor als Bente de eerste keer. Met open monden en ogen vol verwondering stapten ze door het sprookjesbos. Stonden ze bij het huis van Roodkapje, de Efteling Elfjes, het vliegend tapijt en al die andere sprookjes in die gezellige, knusse huisjes.

Of neem het Land van Laaf. Ik was al groot toen dat deel van De Efteling werd gebouwd. Voor mij zijn de Laven nooit echt geland. Beetje een vreemd volkje dat je op je dooie gemakt bekijkt vanuit een héél rustig achtbaantje op een meter of vier hoogte. Maar toen ik vanaf de grond foto’s maakte, zag ik dat mijn meiden in een andere wereld waren. Ademloos geboeid, één vuistje om de veiligheidsbuis en het andere wijzend van links naar rechts, en een genietende opa naast hen.

De Efteling. Van tevoren hadden we het Noor en Bente uitgelegd: ‘Een heel groot park vol sprookjes’. Eigenlijk dachten we dat Bente nog te klein zou zijn. Niets was minder waar. Een volwaardige werkdag sjouwde ze er rond, van de ene verbazing in de andere vallend. En elke keer vroeg ze smekend: ‘Nog niet afgelopen? Nog niet naar huis?’

Mijn broer(tje, hij is anderhalf jaar jonger) en ik hadden aanvankelijk nog de stille hoop op een rondje Schip, Python en lekker ballen gooien in wat tegenwoordige Game Gallery heet. Ik bedoel, als je er dan toch bent. Het kwam er niet van. Droomvlucht, Carnaval Festival, het stoomtreintje; zelfs de vissen en de eenden in het water kregen voorrang. Toen het even regende (hoort erbij) draaiden we rondje na rondje in het draaimolencarrousel.

We vonden het niet eens erg. Wat is nou eigenlijk de lol van tien minuten op en neer slingeren in een groot schip aan een kolossaal scharnier? Voor mij verbleekte het bij het zien van de blik in de ogen van mijn meisjes. Oneindig genieten in een wereld vol ongeloof, dat was de echte achtbaan.

Nog voor de slagboompaal onze parkeerkaart opslurpte (kil en zakelijk, in niets die gezellige holle-bolle Gijs), lagen de meisjes al te slapen. Uitgeteld. Moe, maar voldaan. In hun vuistjes stevig de gouden munt van Ezeltje Strekje geklemd. En dat was het. Goud.