Energie

Een jaar geleden schreef ik: ‘Het is een leugen dat je energie krijgt van kinderen’. Daar stond ik toen helemaal achter, maar inmiddels denk ik er anders over.

Op de tweede maandag in de meivakantie waren zowel Noor als ik vrij. Gepland. Noor had vakantie en ik had vrij genomen omdat de maandag niet in het buitenschoolseopvangpakket zit. Wat we zouden gaan doen wist ik nog niet precies, maar het vooruitzicht op eindelijk eens een dagje één-op-één stond me erg aan.

De dag begon zoals zo veel anderen: Bente ging lekker spelen bij het kinderdagverblijf, Lieke aan het werk en Noor en ik tekenden een schatkaart (ok, niet alles is dagelijkse routine). Daarna was het tijd voor actie. We reden naar Den Bosch met een missie als dekmantel: een nieuwe broek voor Noor.

In de auto is het al gezellig. Noor voor de gelegenheid voorin, samen nemen we door wat we allemaal willen gaan doen. Het blijkt simpel te zijn: lekker winkelen en iets eten in een restaurantje. We duiken de parkeergarage in en wandelen even later over het bruggetje de stad in, aaah-end naar de meerkoetjes op het water.

“Mag ik in die kerk kijken?”

Noor wijst naar de majestueuze Sint-Jan. Ze heeft al van piepjongs af aan een fascinatie voor kerken ‘omdat het er binnen zo mooi is’.

We wandelen rond, fantaseren over de mensen die onder de enorme stenen in de kathedraal begraven liggen, fluisteren tijdens een uitvaartdienst, lachen zachtjes om heilige namen (“Papa, heette die man écht Peerke?) en steken een kaarsje aan.

Daar zijn we wel moe van. Tijd voor een cafeetje. Het Hart van Brabant heeft perfecte tosti’s en lekkere chocomel en bovendien is het een ideale uitvalsbasis voor het volgende deel van ons plan: een broek kopen.

We vinden die broek in de binnenstad, plus een rokje en (alweer) een wrijf-T-shirt. En vooruit, we nemen nog een drankje en wandelen nog een rondje, en nog een.

Onderweg praten we over van alles, want dat kan uitstekend met een meisje van vijf. De kastanjebomen op de Parade, de mensen in de stad, de nieuwe winkeltjes die we ontdekken en de volgende keer dat we weer samen op pad gaan. “Want ik vind het zó gezellig!” Noors kleine handje danst in de mijne terwijl ze nieuwerokkenwapperend over straat huppelt. Mijn hart danst mee.

Bij de etalage van Tum-Tum pauzeren we (wat een toeval) en we scheppen twee identieke snoepzakjes vol. Noor belooft haar zakje te bewaren tot ze het thuis, samen met Bente, kan uitpakken. Als klap op de vuurpijl mag ze het ook nog achter de kassa zelf afwegen.

“Papa, waar gaan we naartoe”, vraagt Noor even later. “Toch niet naar de auto, hè?”

Uhm, dat was ik eigenlijk wel van plan. Het is half drie ’s middags, we zijn al ruim drie uur in de stad. Maar: wie klaagt er over moeie benen als je nog over plassen kunt springen en op muurtjes kunt klimmen? Met een royale boog komen we uiteindelijk bij de parkeergarage uit, net op tijd voor een stortbui.

Moe maar voldaan rijden we even later naar huis. Noor legt haar beentjes op het uitgeklapte handschoenenkastjeklepje en samen genieten we stilletjes na van wat we hebben gedaan. En wat we hebben gedaan, is zo simpel en tegelijk zo speciaal: een doodnormale, doordeweekse dag omgetoverd tot een herinnering voor het leven.