Kamperen

Bente kijkt me strak aan met haar donkerbruine ogen. Ze doet haar best om zelfverzekerd te kijken, maar ze vergeet dat haar beentjes superschattig uit haar slaapzak met roze bloemetjes, vogeltjes en hartjes steken.

“Als jij nog niet gaat slapen, hoeven wij dat ook niet”, stelt ze. Op zich logisch, zeker vandaag. Want vanavond is alles anders.

We kamperen.

In onze eigen woonkamer, maar toch. We zijn best trots op ons kamp, met matrassen en slaapzakken onder een plafond van dekbedovertrekken. De lampen zijn gedimd, Bente heeft haar nachtlampje aan en we zijn spontaan gaan fluisteren.

Het kamperen was Noor en Bentes eigen idee. Toen ze begrepen dat we er echt zouden slapen (‘Ja, écht, tot de ochtend’) waren ze zo opgewonden dat ze ’s ochtends al wensten dat het avond was. De hele dag zoemt het besef rond en de meiden springen als we ’s middags echt gaan opbouwen.

Na het opruimen-eten-douchen-harenwassen-filmpjekijken is het dan zover: tijd om in de tent te kruipen. Noor is zo onder zeil. Bente zet haar nachtlampje nog tweehonderd keer aan en uit, maar als ze merkt dat ik ook mijn ogen dichthoud, hoor ik haar al snel diep ademen.

(Ik val trouwens echt even in slaap hè. Begin van de avond, hét moment waarop een slaapdip toeslaat. Zo een die je hebt als je je kinderen naar bed moet brengen, maar je ze langer beneden laat omdat ze zo lekker rustig zijn en jij een kussentje in je nek legt en even, héél even je ogen dichtdoet)

De meiden slapen. Ik kruip uit de tent, lees wat, ruim zachtjes op en zet een flesje water neer voor vannacht. Dan kruip ik ook maar weer in mijn slaapzak. Lekker vroeg naar bed, waarom ook niet?

’s Nachts word ik een paar keer wakker. Naast me liggen mijn meisjes heerlijk te slapen… Ik kijk naar ze. De ademhaling van je eigen kind klinkt soms mooier dan de mooiste muziek. En als ze de volgende ochtend wakker worden in een volmaakte verwondering (want ‘O ja, kamperen!’) ontstaat zomaar nog zo’n mooi moment.

Technisch gezien was het ook nog best een goede nacht: ik heb twee lange rukken van een paar uur gemaakt. Pas om half zeven kletst Noor tegen me, de normale tijd. Bente volgt op anderhalve minuut. We sudderen lekker na, nestelen benenwrijvend in onze slaapzakken (en tegen elkaar) en even later ontbijten we in pyjama’s op de bank, ons kampeervacuüm nog even verlengend.

Dan straalt voorzichtig de eerste zaterdagzon naar binnen. Kan me niet herinneren dat het ooit zo zonde was dat het weekend begon.

En dan nog dit: drie superhandige tips voor als je zelf een tent bouwt:

• Vergeet wasknijpers. Gebruik klemmen of lijmknijpers. Ideaal om lakens en overtrekken aan planken te klemmen.
• Stop zware dingen in je dekbedovertrek (je plafond) om het strak te trekken. Gewichtjes van je dumbbells zijn ideaal, maar ook boeken, pakken suiker of voor mijn part een berg aardappels zijn goed. Hang hier en daar een kilootje over de rand van een stoel – perfect.
• Maak snacks voor jezelf. Als je kinderen slapen en jij je uit het kamp hijst om op de bank te ploffen, zul je jezelf dankbaar zijn. ’s Avonds kraken de zakken namelijk tien keer zo erg. Ja, je snackt stiekem in je eigen huis. Maar kom op. Is dat echt de eerste keer?