Klitten

Noor gilt. Ze legt allebei haar handjes op haar versgewassen haren. Dit is het onvermijdelijke scenario na de zondagse wasbeurt.

“Auwauwauwauwauw!”

Het is dat ik niet van meerdere uitroeptekens achter elkaar houd. Als ze óóit van toepassing zijn, is het op zondagavond.

Ik kijk opzij.

“Lieke!”, probeer ik smekend.

Lieke wil graag helpen, maar houdt stand.

“Tsja Noor, jij wilde dat papa je haren kamde. Je weet hoe hij dat doet. Papa doet het heel anders dan ik.”

Het is niet dat ik niet mijn best doe ofzo. Maar hé: conditioner. Borstels. Klitten. Dat zijn items waar ik niet mee ben opgegroeid. En is het ook niet gewoon een kwestie van even doorbijten?

Eerst schoot ik Noor al haast van het bed af. Bleek de fles conditioner twee standen te hebben: standje spray zorgde voor prachtige, soepele, gelijkmatige verneveling. Maar voordat ik dat ontdekte, stond hij dus op die andere stand. Stand waterkanon. In Godsnaam, wie heeft dat bedacht?

Wat dan wel weer mooi is, is de naam. We kochten deze fles ooit in Spanje. Acondicionador. Wel zes of zeven lettergrepen, en je doet je tong tussen je tanden als je de tweede c uitspreekt. Als je er ook nog een beetje bij fronst en wat gebaren maakt, is het helemaal te gek. Lijk je net een Spanjaard op een zonnig pleintje, discussiërend met dorpsgenoten. Ik kan het weten, want ik heb het voor de spiegel geoefend. Maar dat geheel terzijde.

“Papaaaaa! Zijn we nou kla-ha-ha-haar!”

Ik fluister dat het nog even volhouden is en vervloek binnensmonds de honderd miljoen knoopjes, die in twee minuten een half uur badplezier ongedaan maken.

“Zo. Klaar.”

De rest doen we morgen wel. Noor kruipt opgelucht van mijn schoot. Bentes beurt.

Bente heeft korter haar, maar is ook minder gevoelig voor pijn, zo lijkt het soms. Haar hoofd snokt zachtjes naar achteren als ik door haar haren kam. Ze geeft geen kik en kiest alvast een voorleesboekje uit.

Ach, weet je: eigenlijk stelt het ook niets voor. Nee, ik weet niet precies hoe je conditioner gebruikt. Sommige soorten gebruik je bij nat haar, andere juist bij droog. En soms moet je het zelfs al in bad indoen, leerde Lieke me. ‘In de puntjes, en niet teveel. Hó! Méér dan genoeg!’

Ik besluit voorlopig maar te genieten van de klitten in Noors haar. Van het in bad gaan, het spelen met kopjes, schoteltjes, bootjes en badschuim. Van de handdoek, die Noor en Bente graag als grotemevrouwenjurken dragen. En als mijn kleine meisjes in hun slaaphemdjes op schoot kruipen voor een boekje, wens ik dat de tijd stilstaat. Klitten of geen klitten.