Schatkist

“Mama, dit is toch een échte diamant?”

Noor loopt met een van Liekes ringen rond.

“Nou, nee, dat is geen echte diamant. Echte diamanten zijn heel duur, die hebben we niet.”

“Ik vind het écht wel een mooie ring. Mag ik hem hebben? Dan kan ik die in mijn schatkist doen.”

Dat mag. Trots loopt Noor naar beneden, waar de andere ekster zit.

“Noor, wat heb je daar?”

Bente is een en al oog en wil ook wel een ring. Ze trippelt naar boven en komt even later terug met een armbandje met kleine glittersteentjes. Dát is geen evenwicht, natuurlijk. Noor gaat naar boven.

“Mama, mag ik ook een armband?”

En daar is Noor weer, met een armbandje met gekleurde pareltjes.

“Kijk Bente, met écht goud!”

Bentes beurt. En zo gaat het nog even door. Noor en Bente bewonderen elkaars sieraden, vullen hun schatkistjes en dragen de veel te grote ringen om hun vingers.

De meiden zijn gek op sieraden. Vorig jaar waren we in Oostenrijk op vakantie. In Salzburg is een heuse Schmuck-Passage met allemaal juweliers. “Kijk! Mama! Glitters!” riepen Noor en Bente toen al in koor. Het zit er blijkbaar in. Net als op make-up, nagellak en haarbanden, échte meidendingen. Stiekem vind ik dat best gaaf.

Allebei hebben Noor en Bente ook meerdere schatkisten. Kleine tasjes, een oud (en kapot) muziekdoosje, kistjes… En er gaat van álles in. Naast sieraden kunnen dat mini-katjes en -egeltjes van playmobil zijn, spinners, speldjes, sleutelhangertjes, medailles, speelgoedgeld (en ook echt geld, trouwens), en nog veel meer. Soms komt er na een tijdje zelfs een stukje cake tevoorschijn.

Onze nieuwste hobby past perfect in dat plaatje: we zijn aan het geocachen. Via een app (Geocaching) vind je alleen al in je eigen omgeving tientallen locaties waar een kokertje, doosje of kistje verborgen ligt. Soms met alleen een logboekje, maar als we met de meiden op pad gaan, zoeken we naar een cache van een wat groter formaat (kun je van tevoren zien in de app). Grote kans dat daar kleine speelgoedjes in zitten van de vorige vinders.

Afgelopen weekeinde waren we in de bossen bij Schaijk. Een kleine wandeling gemaakt, telefoon in de hand (met de juiste coördinaten) en op de locatie lekker speuren. Na even zoeken vonden we het bewuste kistje. Met grote spanning bogen Noor en Bente zich over de schatkist en met bewonderenswaardig ongeduld friemelden ze het deksel open. De inhoud: een ballon, een vogel met snoepkokertje (leeg), een flesopener, een voetbalsticker, een Cars-autootje, munten uit een verzamelactie van een supermarkt, een zachte kraal met smiley en nog wat andere prullaria.

Het Cars-autootje en het smileykraaltje gingen mee. Niets bijzonders dus, maar tegelijk ó zo speciaal. In ruil voor deze schatten lieten we wat klein speelgoed achter (een puzzeltje en een gelukspoppetje) en vervolgden we onze wandeling. Een heerlijke extra dimensie voor ons allemaal op een toch al gezellige zondagmiddag.

Goed, morgen is de magie van het speelgoed misschien weg en verdwijnen het autootje en het kraaltje op de grote hoop, maar dan gaan we gewoon weer opnieuw op jacht. In een échte schatkist is immers altijd plek voor een nieuwe schat.