Wandelen

“Papa, gaan we naar het speelbos?”

Bente zoekt vanaf de achterbank mijn ogen. Ik rek me uit en kijk in de binnenspiegel.

“Nee moppie, daar gaan we een andere keer weer naartoe. Nu gaan we naar een ander bos. Een bos met heel mooie natuur. Weten jullie wat dat is, de natuur?”

“Makkie.” Noor trekt een mondhoek omhoog en kijkt me meewarig aan. “Blaadjes, takjes, eikeltjes, dieren, dat is allemaal natuur.”

Dat gaan we vandaag zeker zien – en meer. We gaan naar de Grote Peel, misschien wel mijn favoriete wandelgebied. Ik herinner me de knuppelbruggetjes van toen ik zélf een kind was. De indruk die al dat water, de moerassige eindeloosheid, de kwakende ganzen en de bruggetjes maakten, is in al die jaren niet veranderd.

Toch is Bente niet tevreden.

“Ik! Wil! Daar! Niet! Naar! Toe! Ik wil naar het speelbos. Ik ga niet mee. Of is er een speeltuin?”

Goeie. Kan me niet herinneren dat ik de vorige keer bij Buitencentrum De Pelen speeltoestellen gezien heb. Maar we hebben geluk: er staan allerlei houten attributen en aan de andere kant van het paviljoen is zo’n grote dassenburcht en wat andere speeltoestellen, zouden we na de wandeling ontdekken.

We lopen eerst het kabouterrondje. Noor en Bente speuren als Sherlocks naar het volgende paaltje, verbazen zich over houten uilen, libelles en minipicknicktafels en ze lijken écht onder de indruk als ik ze wijs op de ochtendzonnestralen, die zo mooi door de bomen op het pad vallen.

Daarna kiezen we een grotemensenroute, over bruggetjes, verscholen paadjes en door uitgestrekte heides. Ja, de meisjes hebben het koud in het begin. Willen snoepjes. Weten of ze straks geschminkt kunnen worden en of ik toch wel chocolade kruidnoten bij me heb en hoeveel ze er daar van mogen.

Maar vooral genieten we van alles wat we tegenkomen. Dat begon al op de parkeerplaats, met zo’n dikke stengel sigarenriet die we met onze vingers uit elkaar pluizen. En als de route het onderweg wint van de tijd, zien we nog veel meer. Ganzen, paddenstoelen, uitgebloeide paardenbloemen, varens, braamstruiken, kleine vogeltjes…

We kijken eenden op uitkijkpunten, laten een baby-kikkertje over onze handen springen en klimmen in uitkijktorens. We zien een roofvogel speuren naar muisjes, Bente ontdekt een regenboog van blaadjes en ik verzamel dorre distelpluisjes, waar je perfect een vuurtje mee kunt maken. Bij een gezellig restaurantje op de rand van het bos drink ik na de wandeling mijn eerste koffie van de dag (het is al middag) en kiest Noor een grotemensenwarmechocomel met een stukje brownie.

We spelen in de speeltuin, ontdekken (zoals de spoiler in het begin al prijsgaf) een dassenburcht waar je op, over en doorheen kan klimmen, drinken een pakje jus d’orange en eten de laatste, in de rugzak volledig verkreukelde, thuis gesmeerde broodjes met jam, ham en kaas.

’s Avonds vraag ik de meiden wat ze het leukst vonden. De uitslag was unaniem: in de achtertuin fikkie stoken van het verzamelde distelpluis, ontdekken dat het smeulende hars in de brandende dennenappel heerlijk naar luchtverfrisser ruikt (of was het andersom?) en het voornemen om de volgende keer weer een keer naar het bos te gaan.

Ja, en dan nemen we weer snoepjes mee en als er een schminker is, mag je een vlinder of tijger op je gezicht. Maar we gaan vooral weer genieten. Jullie van alles wat we tegenkomen – en ik stiekem van jullie.