Gevallen

“Papa, voel eens. Volgens mij heb ik zand in mijn mond. Hier, achter mijn tanden.”

Noor glijdt met haar tong langs haar voortanden. In de grote boventand links van het midden ontbreekt een klein driehoekje.

“Nou, ik zie het! Noor, dat is geen zand hoor. Weet je wat er is gebeurd? Er is een stukje uit je tand. Vertel nog eens hoe je bent gevallen vandaag.”

Noor vertelt over het buitenspelen op school. Over hoe de tegels glad waren van de regen en ze tijdens het rennen slipte en voorover viel. Goed, de kapotte (nieuwe) legging was natuurlijk al bewijs voor de ernst van de valpartij, net als de pleister eronder, die Noor me met een soort heldhaftige trots toonde.

Blijkbaar is het zoveelste schaafje op je knie, waar écht bloed uit komt, in de ogen van een kind ernstiger dan een tand die op de tegels stoot. Of misschien heeft ze het niet eens gemerkt. Hoe dan ook: ik merk dat ik best schrik. Ik denk aan die keer dat ik, als brugklasser, tijdens de gymles één van de twee zwaaiende ringen tegen mijn voortanden kreeg. Je ziet nog steeds een streepje lopen.

Noor blijft juist kalm, de rollen zijn dit keer omgedraaid.

“Maar papa, het geeft niks hoor. Het doet geen pijn.”

Dappere meid. Ik maak een foto van de tand en samen kijken we naar het driehoekje. Als mama thuiskomt, maken we haar deelgenoot en ook Bente krijgt het verhaal te horen.

Aan tafel blijkt Noor ook nog een pijnlijke onderlip lip te hebben en dat eet niet fijn. Het wordt haar even te machtig. Legging stuk, knie geschaafd, stukje tand eruit, dikke lip en dus niet kunnen eten – dat is teveel. Zéker aan het einde van de dag.

We beloven dat we een nieuwe legging gaan kopen (“een met nóg mooiere glitters”), dat Noor zich geen zorgen hoeft te maken om haar tand en dat we de schaaf op haar knie goed gaan verzorgen.

Die nacht slapen de meiden als een roos. Dat is een van de voordelen die aan een emotionele dag verbonden zijn. Je kiest er niet voor, maar geen enkele ouder spuugt op een nachtje wél goed slapen, laten we eerlijk zijn.

De volgende ochtend worden de meiden opgewekt wakker. Noor staat als eerste bij ons bed en kruipt er nog even bij.

“Papa, wordt mijn tand nu nooit meer heel?”

Die vraag hebben we gisteren ook al beantwoord, maar in het heetst van de strijd mis je wel eens een detail. Ik leg uit dat het hoekje uit déze tand niet meer heel wordt, maar dat het nog maar kindertanden zijn. De grotemensentanden moeten nog komen en die zijn straks weer helemaal heel.

Noor pakt gerustgesteld haar beer. Ik bedenk me dat we deze tand goed moeten bewaren, als ze hem wisselt. Een tand met een verhaal. Wéér een verhaal in het kleine, maar o zo volle leven van mijn kleine meid.