Cavia’s

“HIJ EET SLA! KIJK! DE MIJNE EET SLA!”

De glundering op Noors gezicht is onbetaalbaar. Ze kijkt vertederd naar de cavia, die op een kussentje op haar schoot zit. Knabbelend aan een blaadje veldsla, waarbij ik niet kan beoordelen of de cavia eet omdat hij wel zin had in een sappig tussendoortje, of uit pure paniek.

In ieder geval boeken we vooruitgang. Iedere dag zelfs, want de cavia’s durven al heel wat meer sinds ze een paar weken geleden bij ons kwamen wonen. Óp hun schuilhut gaan zitten bijvoorbeeld, in plaats van alleen erin. Ook halen ze met snel geleerde souplesse hooi uit de bal die aan het dak van hun kooi hangt. En iedere ochtend, zodra we beneden komen, rennen ze naar een van hun huisjes, omdat ze weten dat daar niet veel later sla, appel of paprika te vinden is.

Noor en Bente willen de cavia’s om de haverklap op schoot. Twee zusjes zijn het, net als Noor en Bente en dat schept een band. Er wordt gelachen als de ene cavia snel een stukje komkommer voor de ander haar neus wegkaapt. En als de meiden de cavia’s kuifjes geven door zacht tegen de haartjes in te strijken, is het helemaal hilariteit ten top.

Noor was degene die het onderwerp ‘huisdieren’ aankaartte, in het najaar van 2019. Natuurlijk hebben we onze zwarte kat Oskar, maar die is al oud. Wanneer gaat die eigenlijk dood? En weet je wel hoe schattig kleine cavia’s zijn?

Als vader voelde ik de verantwoordelijkheid om mijn dochters goed te laten nadenken over hun wens. Willen jullie het echt? Geven jullie ze iedere dag vers voer en water? Helpen jullie met het schoonmaken van de kooien? Begrijpen jullie dat een cavia misschien niet altijd wil knuffelen? En dat ze niet zo oud worden als mensen?

De meisjes begrepen alles. En intussen had ik er al een beetje vrede mee dat ik de halve tijd zélf de kooi zou schoonmaken. Bovendien, een cavia hoef je niet uit te laten en het verzorgen tijdens vakantie is ook een komkommerschil. Met zo’n wensenpakket kan ik wel leven. Voor beide verjaardagen (20 januari en 31 maart) kregen de meiden de kooi en attributen en omdat we niet konden wachten, trokken de twee dames al half maart bij ons in.

En hun namen? Die waren op de achterbank zo bedacht. Heel toevallig hadden Noor en Bente precies dezelfde naam in gedachten: ‘Piep’. Maar ze vonden dat dát niet kon, dus dachten ze even verder. Met als resultaat ‘Piep’ en ‘Pipi’ (een stuk beter inderdaad). Piep is zwart met een klein beetje wit en bruin, en Pipi is een echte driekleur. Ze lusten heel graag sla, wortel en paprika en laatst was zelfs een stengel bleekselderij zo weg. Aardbeien en tomaatjes laten ze liggen en peer vinden ze mwah-mwah. Kortom: we leren ze al prima kennen.

Sterker nog, we kunnen ze eigenlijk al niet meer missen. Ook ik vind het hartstikke mooi dat de meiden zich vol overgave ontfermen over hun kleine diertje. Hoe ze weloverwogen de plek in de kooi kiezen voor het volgende blaadje sla en de cavia’s aaien, zodat ze zich lang maken en soms voorzichtig beginnen te knorren. Goed, de cavia die over je schoot piest, krijgt kooiarrest, maar ook dat hoort bij een gezonde opvoeding.

Welkom, Piep en Pipi!