Dood

Op het muurtje bij het kinderdagverblijf ligt een vlieg. Hij is dood.

“Papa, hoe kan dat eigenlijk? Dat die vlieg dood is? Wat is er gebeurd?”

Noor kijkt schuin omhoog vanaf het bankje in de bakfiets. We hebben het thema dood al een keer ‘behandeld’, maar het blijft fascinerend.

“Nou ja Noor, geen idee. Er kan van alles gebeurd zijn. Misschien is ‘ie heel hard tegen een raam gevlogen. Of was ‘ie al heel oud. We weten het niet precies.”

“Of er is een mens op hem gaan zitten. Dát kan ook. En toen is hij overleven. Of hij heeft aan een giftige paddenstoel gelikt.”

“Ja, dat kan ook. En je bedoelt zeker overleden. Knap dat je dat woord kent.”

Noors blik dwaalt af. De plas regenwater onder het viaduct is even belangrijker, en daarna een mevrouw die haar hondje uitlaat. Maar na een minuut of vijf begint ze er weer over.

“Hoe kunnen mensen eigenlijk doodgaan? En wat gebeurt er dan met je?”

Ik vertel dat mensen vaak doodgaan omdat ze heel oud zijn. Of dat een ongeluk hebben gehad, of erg ziek zijn en niet meer beter kunnen worden. En dat we degene die dood is in een kist leggen en dat we die kist voorzichtig in een diepe kuil laten zakken. Daar komt dan zand overheen en daar blijft de kist voor altijd onder liggen.

“En de mensen die erbij zijn, moeten vaak erg huilen, want ze zijn verdrietig dat ze iemand nooit meer zien. Ja, op foto’s, maar nooit meer in het echt. Gelukkig maak je meestal leuke dingen mee, zoals vakantie of spelen in een speeltuin, maar soms gebeurt er iets waar je heel verdrietig van wordt. Zoals wanneer er iemand doodgaat.”

“Maar papa, hoe moet een mens eigenlijk terugkomen als hij dood is? Als iemand die overleden is, weer levend wordt? Hoe moet ‘ie dan uit de kist? Want als hij de deksel open wil doen, valt er allemaal zand in. Dan moet hij roepen: ‘Hé, help me, ik wil eruit!’ Toch?”

“Tsja Noor, dát kan dus niet. Als je dood bent, ben je dat voor altijd. Dan kom je niet meer terug. Je kunt die iemand ook nooit meer knuffelen. Het is niet leuk, maar soms gebeurt het toch.”

Ik zie Noor nadenken. Iets klopt er niet.

“Maar soms eet je een appel met gif erin. Dan ga je ook dood, maar als er een knappe prins komt, word je weer levend.”

Tsja, dát is natuurlijk waar. Nou kan ik wel op de serieuze toon doorgaan en zeggen dat Sneeuwwitje eigenlijk heel lang slaapt en dus technisch gezien niet dood is, of nog erger, dat het gewoon een sprookje is en dat de werkelijkheid heel anders is, maar het is mooi geweest. Kinderen kunnen heel goed aangeven wanneer ze openstaan voor een grotemensenthema, maar ook wanneer ze er even klaar mee zijn.

“Klopt. In sprookjes kan álles. Dat is het leuke ervan. Net als je eigen fantasie. In je fantasie kan ook alles.”

Intussen hoop ik stilletjes dat iedereen nog even kerngezond blijft en dat er niemand een ongeluk krijgt. Natuurlijk, er kómt een dag dat alles anders is, maar die dag is niet vandaag. Vandaag dromen Noor en ik over een knappe prins op een paard die Sneeuwwitje wakker kust.