In de krant

“Kun jij niet vlechten?”

Aileen valt bijna van haar stoel van verbazing. Een meidenpapa die geen idee heeft hoe hij een opvlecht, invlecht of haarbanddiadeemvlecht aanpakt, is blijkbaar net zoiets als een kok die niet kan koken of een piloot die niet kan vliegen.

“Uhm, nou, ik heb wel eens ingeschreven gestaan bij een vlechtcursus. Mijn kapsalon heeft een tijdje geleden een workshop georganiseerd. Een avond met vlechttechnieken en een whiskyproeverij. Speciaal voor papa’s. Daar heb ik me voor aangemeld.”

Terwijl ik het vertel, realiseer ik me dat het er niet beter op wordt. Ik weet al wat er gaat komen.

“Hoe is dat dan afgelopen?”

Shit. Daar heb je het al.

“Ik kon niet. Of ja, ik kon eigenlijk wel, maar PSV speelde die avond ook. Echt een belangrijke wedstrijd hoor. Champions League, vandaar. Het kwam nogal ongelukkig uit, op dezelfde dag, snap je? Ik heb wel getwijfeld trouwens, hoor. Maar goed. Nou ja.”

Ik zit bij het Udens Weekblad. Ik vertel eindredacteur Aileen over mijn blogsite. Over waarom ik over ze schrijf, hoeveel ik van mijn meiden hou en hoe dol ik ben op alle avonturen. Behalve als papa naar PSV kan, blijkbaar. Gelukkig lacht Aileen erom.

“Voetbal, hè. En dat vond jij belangrijker.”

Intussen redden mijn meiden mijn imago. Ze klimmen op schoot, hangen om mijn nek en vragen wanneer we alsjebliiiiiiieeeeeft weer naar huis gaan. Ik reageer natuurlijk zoals een meidenpapa dat hoort te doen: kalm, met liefde en rust. Aileen ziet het en schrijft iets in haar kladblok.

Het was geen probleem als ik de meiden meenam naar het interview, integendeel zelfs. En dus zaten we vorige week vrijdag op de redactie. Terwijl Noor rondbazuinde dat we de volgende dag voor honderd nachten op vakantie zouden gaan, echt waar, vraag maar aan papa, sprak ik met Aileen.

Het was best spannend. Ik heb als journalist/copywriter al honderden interviews gedaan, maar zélden aan deze kant van de tafel. Ik had van tevoren bedacht dat ik de tijd zou nemen voor mijn antwoorden. Ik houd van goedlopende zinnen, namelijk. En een papa mag best een beetje weloverwogen overkomen, toch?

Leuk was het ook. Alsof iemand me een spiegel voorhield. Hoe is het om een meidenpapa te zijn? Zou het met jongens hetzelfde zijn? Wat schrijf je wel en wat niet? En nog veel meer. Later maakte Aileen nog een foto van ons, op de bakfiets.

Op de terugweg legde ik de meiden nog eens uit waar we ook alweer waren geweest. Dat Aileen wilde weten waarom papa verhalen schrijft over Noor en Bente. En dat er nu een verhaal en een foto in de krant komt.

De meiden denken er even over na en besluiten dat ze het leuk vonden. Dat kon je ook merken: ze voelden zich snel op hun gemak, waren tamelijk beleefd, speelden leuk en blesseerden elkaar zowaar eens niet. Dat maakte het voor mij extra gemakkelijk. Ook zónder woorden hadden we het ultieme bewijs geleverd: het is geweldig om papa te zijn.

Benieuwd geworden naar het eindresultaat? Lees hier het interview!