Kamperen (deel 2)

Wat je belooft, moet je ook doen. Ik heb het zelf al zo vaak tegen de meiden gezegd, en ze zijn allang slim genoeg om het ook ‘tegen’ mij te gebruiken. Dus veranderde de woonkamer deze week in een tentenkamp.

De belofte die ik na de vorige kampeersessie deed (ergens vorig jaar): “Ja, we gaan nog een keer kamperen, maar niet in een gewone schoolweek. We doen het als jullie vakantie hebben.” Toen de meiden vervolgens deze week de bescheiden hut zagen die ik met wat fleecedekens had gemaakt, was het linkje snel gelegd.

“Gaan we een tent bouwen? GAAN WE DAT DOEN, PAPA? EN GAAN WE DAAR DAN OOK IN SLAPEN? TOOOOOEEEEEE?”

In een split second keek ik ineens tegen twee smekende gezichtjes aan, de handjes naast hun gezicht gevouwen als de Heilige Maagd en de lippen prachtig pruilend. Ik houd van die aanblik. Wolven in schaapskleren zijn het, ze weten precies hoe ze me moeten bespelen. Weer een seconde later veranderden Noor en Bente in juichende stuiterballen, ook al zo heerlijk om te zien.

Daarna: gesleep met matrassen, oude lakens, wasknijpers en gewichten (om de tent strak te trekken). Hoofdjes bij elkaar, nachtlampje erbij en klaar. En bij kamperen hoort natuurlijk opblijven. Daar heb ik me wel even in verkeken, want waar ik dacht dat de meiden rond negen uur toch wel gapend op de bank zouden liggen, was het om half elf nog steeds kermis. Eenmaal in bed werd het rustiger, maar toen begon het kletsen. Een greep uit het laatste halfuurtje voordat ze eindelijk sliepen:

• Mag de zaklamp dichter bij mij?
• Ik wil toch in een ander bed
• Ik heb mijn vinger geknakt
• Zullen we knuffelen?
• Wat schrijf je allemaal op?
• Het is wel heel donker
• Dit is de ingang van de tent en dat de uitgang
• Nee, we hoeven niet naar de wc
• Ik ben mijn knuffels kwijt
• Mijn knie smaakt naar chips
• Ik ben vergeten een schone onderbroek aan te doen
• Papa, jij krijgt de dolfijnknuffel
• Ik moet plassen
• De tent lijkt net een spookhuis
• Noor, je knuffel ligt in de caviakooi
• Karton, steen, ijzer, plastic, zwaarden, stroom! Ik heb alle krachten
• Ik heb dorst
• Ik heb een plofscheet gelaten
• Waarom ligt mijn kussen bij jou?
• Stil, de spoken komen!
• Ik heb buikpijn, maar ik voel het niet
• Mag de iPad in bed?

Uiteindelijk weet ik eerlijk waar niet wie er het eerste sliep, misschien was ik het zelf wel. In de gelukkige wetenschap dat er een aanzienlijke kans op uitslapen was, want wie dik drie uur later in bed ligt dan normaal…

… wordt gewoon om kwart over zes wakker. Maar ach, iedereen had lekker geslapen en snoozen in een tent is leuker dan in het grote bed boven. Zeker als Oskar het ook gezellig blijkt te vinden (hij was er ’s avonds al bij komen liggen).

De volgende dag lieten we de tent nog intact, perfecte plek om in te chillen. En ’s avonds? Toen keek ik plots weer in de ogen van twee superschattige meiden, met de handen gevouwen naast hun gezicht.

“Papa, alsjebliiiiieeeeft?”