Deze week kwam ik een collega tegen. Ook een freelance tekstschrijver, die toevallig in het bedrijfsverzamelgebouw moest zijn waar ik ook een afspraak had.
“Ik vind de verhalen over je meiden zó leuk! Ik geniet er echt van”, aldus deze echte jongensmama van jongens die eigenlijk al mannen zijn. “Het grappige is: het is zó anders met meiden. Heel leuk om te lezen.”
De glimlach zit nog steeds op mijn gezicht. Zelfs als ik terugdenk aan eerder deze ochtend:
“Nee!”
Bente is nét wakker en heeft de slaap nog in haar ogen, maar dat is geen reden om niet woedend te kunnen zijn.
“Ik! wil! mijn! Fró! zén! led! ding! aan!”
Ledding betekent legging, dames en heren. Maar Bente houdt vast aan haar eigen versie. Daar ben ik dol op. Jommes, afjeblieft, ledding – heerlijk. Ik glimlach.
“Niet láchen!”
Als Bente is uitgeschreeuwd, leg ik maar weer uit dat haar Frozenlegging in de was zit, maar dat er meer dan genoeg alternatieven zijn. Leggings, maillots, broekjes met schattige hartjes, noem maar op.
Bente schudt stellig haar hoofd en roept mama. Je weet maar nooit, wie weet kan zij wél toveren. Ik probeer het nog één keer.
“En deze dan, Bente? Dit is ook een legging, met kleine vosjes erop. Of deze maillot met glitters? Kom, we doen deze aan.”
Bente draait haar voeten weg en kijkt me boos aan. Haar bruine ogen lijken nóg donkerder.
“Nee-hee-héééé! Sokken uit! Ik wil mijn Fró! zén! léd! díng!”
Ik geef het op. Wie niet wil, wil niet. Maar wie niet aangekleed is, gaat ook nog niet mee naar beneden.
Bentes gezicht betrekt. Het kon dus nog donkerder. Een goed stuk theater met échte neptranen volgt.
“Mamaaaaa!”
Lieke draait haar hoofd naar binnen.
“Ik mag van papa niet naar bene-de-he-he-hen. En ik wil zo graag naar bene-de-he-he-hen.”
Snikken kan dus ook behoorlijk ritmisch, constateer ik op de trap naar beneden. Maar mijn god. Waar kún je je druk om maken…
Nou, zo gaat dat dus. Vandaag is het de Frozenlegging, morgen de zachte kuikentjestrui en overmorgen een minuscuul draadje aan de binnenkant van één sok, die de hele sokkenla onbruikbaar maakt. Aankleden kan een verdomd grote uitdaging zijn.
Gelukkig laat goed nieuws nooit lang op zich wachten. Een paar minuutjes later lacht Bente alweer de laatste tranen van haar gezicht. In een prachtige glitterlegging rent ze op de Duplo af.
Een stukje citaat van Goethe schiet door mijn hoofd: Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt. Zou hij ook een meidenpapa geweest zijn? Hoe dan ook. Het is nooit te vroeg om te lachen.
😀