Pakjesavond

“Het was echt een ontzettend leuke pakjesavond!”

Noor heeft haar jas aan, een kleine, zwarte tas hangt om haar schouders. Eén speelgoedje mag ze vandaag meenemen naar school en tot onze verrassing koos Noor het gitaartje. Grappig trouwens, het is precies zo’n gitaartje als vrienden van ons hadden, van wie de kinderen er te groot voor zijn. Sinterklaas doet echt óveral inspiratie op.

Op Pakjesavond kwam er een einde aan een superdrukke tijd. Neem de dag zelf, 5 december. Sinterklaas was nét uit de stoomboot bevrijd, zit er ineens een Piet, zo zwart als roet, op het dak van Noors school te slapen! En alsof dat nog niet genoeg was, kwam de Sint ook nog eens hoogstpersoonlijk naar de gymzaal om de kindjes een handje te geven.

’s Avonds, thuis, aten we pannenkoeken met soep, soepstengels, kaasjes en olijfjes. Hét toetje waren niet de pepernoten en schuimpjes, maar het plotselinge gebons op de deur, de voetstappen in de garage (ok, eerlijk: dat was ik, in het donker over de gereedschapskist flikkerend) en de pakjes voor de voordeur én in de woonkamer! De Piet was intussen, denken we, pijlsnel over de schutting geklommen, op weg naar het volgende huis.

Het wordt Noor even teveel. Ze had deze Zwarte Piet zó graag willen ontmoeten! Logisch ook, dat het even overkookt. Wekenlang zetten we onze schoen, maken we tekeningen, zingen we liedjes en strepen we dagen af op zelfgemaakte kalenders. En ineens is het dan Pakjesavond en gebeurt alles in een bliksemflits. Duurden de minuten maar uren en die bijzondere dag maar dagen, dan zouden we het misschien beter bevatten.

En dan was er nog de spanning over het paard, waarover je eerder kon lezen. Ik zal het maar meteen verklappen: er kwam geen paard. En dat was zwaar, maar verrassend genoeg vooral van tevoren, en alleen voor ons als ouders. Wekenlang leefden we namelijk in een gewetensspagaat. Zo ongeveer:

Ik deed zelfs mee aan de oproep van Q-music om ons bijzondere verlanglijstje verzilverd te krijgen. Wonnen we, dan zou de verrassing kolossaal zijn. Werd mijn naam niet genoemd, dan so be it. Dan moet het vast niet zo zijn. Dat laatste werd de waarheid: na dagenlang ieder uur luisteren, galoppeerde het bijzondere cadeau aan onze neus voorbij.

Uiteindelijk werd het niet krijgen van een paard verrassenderwijs een van de belangrijkste ingrediënten van de fijne avond. Want natuurlijk waren er ook andere cadeaus. Voor ieder een doos Playmobil bijvoorbeeld (voor Bente met haar eigen felbegeerde mini-egeltjes, hoeft ze niet meer achter die van Noor aan). De gitaar. Een poppenhuis voor Bente. Frozen pyjama’s, zachte fleece-dekens en een kerst-sneeuwbol met een sneeuwpopje en een rendier erin. Naar het zo felbegeerde paard werd niet eens geïnformeerd!

Gelukkig. Er zijn dus méér wegen die naar blijdschap, verwondering en geluk leiden. Maandenlang vragen en tien miljoen aaah’s en toeeee’s om een speelgoedpaard bleken geen voorbode van de enorme teleurstelling die we vreesden. Beginners dat we zijn.

Normaal liggen de meiden tussen zeven en acht in bed. Gisteren lagen ze om half negen nog in hun nieuwe prinsessentent. Even later viel Noor spontaan in slaap op het grote bed, en Bente was ook in no-time vertrokken. In hun dromen zagen ze vast de stoomboot, met de Pieten zwaaiend op het dek, in de nacht verdwijnen. Het was een mooie tijd. Dank u Sinterklaasje!