Meidenpapa

“Papa, wat ben je aan het doen?”

Noor klimt op schoot. Met een soepele zwaai pakt ze een stapel Disneykaartjes van tafel.

“Ho ho! Wacht! Uhm, ik sorteer plaatjes. Jeweetwel, die we bij de boodschappen krijgen. Ik ga ze even uitzoeken en op nummer leggen. Daarom maak ik stapeltjes. Gesorteerd op tiental. Of ja, nou ja, ik maak gewoon handige stapeltjes. Zo kan ik ze dadelijk gemakkelijk in het album doen.”

Een beetje zenuwachtig kijk ik naar de plaatjes in Noors handen, die zojuist nog heerlijk geordend op tafel lagen.

“Moooooooooi… Kijk, dit monster heeft zes ogen. En deze auto heeft ogen en een mond. Kan hij ook praten? Weet je trouwens waar je kaartjes ook voor kunt gebruiken, papa? Voor koude lucht. Kijk, zo. Wil je wind, papa? Lekker koel hè?”

Noor zwaait met wat kaartjes vlak voor mijn gezicht. Mijn kaartjes, denk ik even. Maar dat is niet waar. Het zijn de kaartjes voor Noor en Bente. Het is een spaaractie voor kinderen. We kregen zelfs extra kaartjes van twee oude mevrouwen, een tijdje geleden. Die hadden ze vast niet voor de papa bedacht.

Ik ben dol op spaaracties. Het doet me denken aan de Panini’s van vroeger. Als jonge tiener kon ik uren turen naar de woeste haren van Claudio Caniggia, genieten van namen als Cascarino, Augenthaler en Spinazzola en me eindeloos afvragen wat er schuilging achter die geheimzinnige blik van Rinat Dassaev, de Russische doelman die als een astronaut rondtolde toen ‘onze’ Marco hem in de finale dronken schoot.

Sinds we kinderen hebben, is sparen weer leuker. Er is weer een reden om los te gaan, ongeacht of de meisjes er nou in geïnteresseerd zijn of niet. Ik heb al een album met scheikundeproefjes, een met K3-plaatjes en voor mijn zwager verzamelde ik met kinderlijk plezier ruimteplaatjes van André Kuipers.

Onze nieuwste verzameling is er een van Disney en Pixar. Met plaatjes van Cars, Toy Story, The Incredibles enzo. Ze zijn echt mooi en sommige hebben zelfs glitters. Bovendien: sinds we als gezin boodschappen doen, sparen we super snel. Verzamelalbums zijn in en met de spanning van de jaren tachtig in mijn vingers maak ik iedere week de flowpacks open.

Vorige week eindigde de actie en gingen we naar de ruilbeurs. Tussen de kinderen met schattige, zelfgeschreven afvinklijstjes en onhandig manoeuvrerende, slechtziende oma’s ruilden we onze dubbele Buzz Lightyear, Bingbong en Nemo & Dory voor onze laatste missende exemplaren.

Eenmaal thuis leek het me een goed idee om onze gezamenlijke nieuwe passie te bekronen. Ik zocht Cars op op Netflix, riep tegen de meiden dat er iets heel leuks aankwam en volgde met meer dan gemiddeld enthousiasme de oplopende procentjes laadtijd. Stoere auto’s in een spannend avontuur – dit zou een kinderfilm worden die ik wél eens helemaal zou uitkijken.

Ik had mijn hand overspeeld.

“Ah nee hè, Cars. Dat is zooooo saai. Ik houd niet van auto’s.”

Ook Bente draait zich om.

“Papa, dit is toch niet leuk? Nee toch? Wij willen anders kijken.”

Terwijl ik nog even iets met ‘stoere auto’s’ probeer en wijs naar Bliksem McQueen, die ruig zijn eerste rondjes rijdt, komt Noor al op me afgelopen. Ze duwt mijn arm omlaag.

“Kom maar papa, dit willen we niet zien. Ik kies wel iets anders uit. Wil jij dan mijn staartje opnieuw doen?”

Voor ik het weet staat Ben & Holly aan en wikkel ik een stiekje om een paardenstaart. Ik was het gewoon even vergeten. Ik ben een meidenpapa.