“Dat we in het huisje woonden”, antwoordt Bente als ik haar vraag naar wat ze het allerleukste vond van de zomervakantie. Het huisje, dat is ons appartement op de camping in Aschau in het mooie Zillertal. Een week waren we er. Slechts, want ons lijstje met activiteiten en uitstapjes was nog niet voor de helft afgevinkt.
Daar tegenover staan ontelbare mooie momenten die we wél meemaakten. Die weliswaar kort duurden, maar voor altijd bij ons blijven. Het is maar goed dat herinneringen geen fysieke ruimte innemen, anders was zelfs de langste Zillertaler Dampfzug niet lang genoeg om ze naar Nederland te brengen.
Het is typerend voor Bente, dat ze het hele verblijf noemt als mooiste herinnering. Ze kan als geen ander opgaan in het moment dat je je eigen kleine hutje inricht, ook al weet je dat het tijdelijk is en je nooit alle noesten van je houten vakantiebed zult kennen. Bente kiest voor sfeer, voor haar knusse vakantievacuüm waar we vol overgave indoken, en we een week later alweer moesten doorbreken.
Noor koos als antwoord: ‘Het zwemmen met jou. In het zwembad en buiten in de zwemvijver’. Ook geen gek antwoord voor een geboren waterrat, met wie ik toch maar mooi een tijd van ónder de 10 seconden noteerde in de mega spannende waterglijbaan.
Zelf heb ik vanzelfsprekend ook genoten. Mijn liefde voor de bergen is groot en mijn honger onverzadigbaar. Het geknerp onder je wandelschoenen, de frisse bergwind langs je wangen, het geklater van ondiepe, ijskoude beekjes. De karakteristieke vakwerkhuizen met houten balkons vol kleurige bloemen. De klank van de bellen om de nek van lichtbruine koeien, grazend in steile bergweides vol distels en ander moois. En wat denk je van de smaak van rösti, käsespätzle en kaiserschmarrn…
Natuurlijk, ons vakantiealbum staat straks vol met foto’s van de Hintertuxer gletscher, het majestueuze Penkenjoch stuwmeer en meerdere spectaculaire uitzichten. Maar daarnaast waren het voor mij vaak de details die onze belevenissen inkleurden tot onvergetelijke momenten. Zoals:
- Hoe Noor en Bente de wereld om zich heen vergeten als ze edelstenen ‘wassen’
- De bravoure waarmee ze door touwnetten klimmen, hoog in de bomen
- De onverschrokkenheid waarmee ze in stoere waterpakken in een rubberboot de Ziller bedwingen
- Het gejuich en gespring als ze ontdekken hoe leuk het vakantiezwembad is
- Hoe ferm ze over bergpaadjes stappen, bepakt met rugzakjes vol appelsap en gevonden stenen
- De klank van hun ‘Wooooow’ bij het zien van sneeuw in de zomer
- Bentes stralende lach als ze de puzzel van ‘Luis der Gletscherfloh’ af heeft
- De opwinding als we in de kabelbaan beneden ons een marmot zien
- De trots waarmee Noor haar nieuwe schildpadketting draagt
- En nog ontelbaar veel andere momenten…
Eenmaal thuis voelen we de opwinding nog steeds. Niet in het minst door de (edel)stenen, ansichtkaarten, tekeningen, petten en glazen diertjes (uit het glasblazersstadje Rattenberg) die we meenamen. Daardoor blijft ‘Oostenrijk 2020’ in ons hoofd bestaan, nestelde het zich in ons hart én is onze vakantie versnipperd verweven tot in de kern van ons dagelijkse bestaan. Spitze!
Mooie beschrijving weer Ted. Op naar de volgende belevingen met die spruiten!