Sneeuw

Wát een mooi geluk dat het uitgerekend in het weekeinde begon te sneeuwen. Toen Noor en Bente zagen wat er buiten gebeurde, was er maar één optie denkbaar: een sneeuwpop maken.

Even later stonden we in de achtertuin. Winterjassen aan, mutsen op en wanten om onze koude handen. Het gaf mij de kans mijn supertegekgave tienerhandschoenen weer eens aan te doen. Destijds supercool, een tijdlang extreem fout, maar eerlijk gezegd vind ik ze nu wel weer kunnen. (Je komt ze zo meteen tegen bij de foto’s. En voordat je oordeelt: Bente vond ze óók supergaaf. Maar goed, eigenlijk omdat ze roze zijn. Wat het in feite weer extra fout maakt.)

Onze Olaf was zo gerold, want de sneeuw plakte lekker. Een kwartiertje later waren de meiden én ikzelf trots op het eindresultaat. Maar het meest genoot ik van het lekker samen buiten bezig zijn. Van het enthousiasme waarmee de meiden mee naar geschikte takken zochten en met kletsnatte schoenen naar de keuken renden om een komkommerneus te halen. Het was niet zomaar een sneeuwpop, het was ónze sneeuwpop.

(de tekst gaat verder onder de foto)

De dag erna zorgde de sneeuw weer voor zo’n gezellig onderonsje. We gingen naar de ballenbak bij Intratuin en om een legitiem excuus te hebben, besloten we dat de vogels in de tuin best wat extra lekkers konden gebruiken. Zij hebben inmiddels een waar buffet in onze achtertuin, van vetbollen tot pinda’s en van nootjes tot potjes speciale pindakaas met overheerlijke meelwormen en rood fruit.

Ondanks code oranje gingen we op weg. Vijf minuten van huis, vlak voor de snelweg, twijfelde ik toch wel even serieus, want het sneeuwde stevig, de weg was glad, kortom: geen best autorijdweer. Maar ja, het net had zich al achter me gesloten: de meiden waren intussen als een blok in slaap gevallen, erop vertrouwend dat ik hen wakker zou maken voor de ballenbak. Dan kun je dus niet gewoon ineens weer op je eigen oprit staan. Sterker nog, voor de situaties die dan kunnen ontstaan, hééft de ANWB niet eens een code.

Dus daar reden we. Met brommersnelheid over de A50 en even later stapvoets door het witte buitengebied. Bijna helemaal alleen op de weg, twee slapende meisjes met rode wangen van de kou naast me en een zacht kerstmuziekje op de radio. Bij Intratuin parkeerde ik expres wat verder weg, zodat ik ongestoord nog even van dat mooie moment kon genieten. Pas toen het te koud werd in de stilstaande auto, maakte ik de meiden wakker.

Na drie minuten winkelen en een uur spelen in de ballenbak was het tijd voor de terugreis. Het witte wegdek was in de tussentijd veranderd in natte, grijze sledder (die dwars door alle naden in je schoenen naar binnen sjeest) en viel er geen sneeuw meer, maar nare, ijskoude regen.

De terugweg was logischerwijs een stuk minder romantisch. Ook een stuk sneller, trouwens. Gelukkig hadden wij onze winst allang binnen.